Шейх Мухаммад әл-Хамид رحمه الله تعالى
Шейх Абдул Хамид Махмуд Тахмаз (1937–2010) өзінің ұстазы, Ханафи мәзһабының ең ірі ғалымдарының бірі және Сирияның Хама қаласындағы сопы әулиелерінің бірі шейх Мухаммад әл-Хамид (1910–1969) туралы былай дейді:
«Һижраның 1356 жылы (м. 1938 жыл) ол Мысыр халқының Алеппо және Хама халқынан онша айырмашылығы жоқ деп ойлап, Мысырға барды. Дегенмен, оны үлкен тосынсый күтіп тұрды: Мысыр Батыс идеялары мен әдет-ғұрыптарының ықпалында басқа араб елдерін басып озған. Әйелдер шариғат шәлісін тастап, ер мен әйел араласу әдеттегі нәрсеге айналған, әсіресе Каир мен Александрия қалаларында. Шейх, оны Аллаһ рахым етсін, бұл арсыздықтар (мункараттар) туралы үнсіз қала алмады. Шейх тіпті әл-Азһар ішінен Алеппо мен Хама тақуалары сияқты ортаны таппады.
Ол өзінің шейхіне жазған хаттарының бірінде [Шейх Мухаммад Абул-Наср Халаф әл-Химси аш-Шәфиғи ан-Нақшбанди (1875-1949)] былай деп жазды:
«Мысырда жан-жағынан, алды-артына, оң-солына тыйым салынған нәрселерді көргенде нағыз білім іздеуші қандай үміт күтеді? Сүннетті ұстанбайтын, руханияты жоқ адамдардан білім алады және сақал-мұртын қыратын, көбі намаз оқымайтын студенттерден бірге оқиды. Олар сабақ үстінде маза бермейді, білімге деген ынтасының төмендігінен дәріс кезінде отырып алып газет оқиды... Олар білімге емес, дипломға ұмтылады, өйткені олар талап етілетіннің бір бөлігін ғана (оқу бағдарламасы бойынша) оқиды және жылдың көп бөлігінде сабаққа қатыспайды.
Маған Хамадан кейбір адамдар хат жазып, Мысырда бөлмемде қалуға және шықпауға кеңес берді, олар Мысырды Хама секілді деп ойлайды. Медресеге барар жолда мың қара харам нәрселерге куә болатынымды ұмытады. Мен бұрын өз отанымда Мысырдағыдан гөрі көбірек оқитынмын және қазіргіден де көп пайда алатынмын. Аллаһу тағала өз елімде маған көптеген нығметтер берген екен, бірақ жаман үшін жақсыны тастамайынша жан бұған қанағаттанбады. Істің бәрі Аллаһтың қалауында.
Шейх, оған Аллаһ разым етсін, бұл арсыздықтарға шыдай алмай, келгеніне бірнеше күннен кейін ғана Хамаға қайтып оралды».
«Әл-Аллама әл-муджахид іш-Шейх Мухаммад әл-Хамид», 28–29 беттер.