Мектептердің негізгі жұмысы – дінсіз ұрпақ тәрбиелеу.

«... Діни ата-аналар бар отбасы, әрине, баланың дамуына және оның бүкіл рухани болмысына діни рухта ықпал етуге тырысады. Отбасының күші мен беделі зор, әсіресе бала үшін анасының орны ерекше. Ал мектепте бала қоғамдық көзқарастармен бетпе-бет келгенде, егер ол дінге қарсы ештеңе айтпаса (мектеп немесе мұғалім дін туралы ашық түрде теріс пікір білдірмесе, қарсы насихат жүргізбесе), тіпті оны мүлдем айналып өтсе (дін тақырыбын мүлде қозғамаса, назардан тыс қалдырса), мұндай мектеп баланың бойында діни көңіл-күйдің орнығуына жанама түрде ықпал етеді.

Дәл сол мектеп, элементарлық деңгейдегі ғылыми түсініктерді шебер пайдалана отырып, әлем мен адамның пайда болуы жайында баланың санасына дұрыс [дінсіз] түсінік енгізуі керек. Ал діни тәрбиенің нәтижесінде баланың санасына ғажайып, құдайлық, танылмайтын құбылыстар туралы күшті әсерлер сіңіріледі де, кейін оларды жою оңай болмайды.

Материалистік рухта тәрбиеленген атеист-мұғалім, егер балаларды мұқият бақыласа, әрқайсысының немен қызығатынын және оған қаншалықты ықпал етуге болатынын оңай түсінеді (сол баланың қызығушылығы арқылы оның көзқарасына әсер ету мүмкіндігін, яғни діннен алыстату, атеистік түсініктер енгізу мүмкіндігін анықтау). Пролетарлық мемлекеттің ғылымының беделіне сүйеніп, балаларды нағыз дінсіз етіп тәрбиелеудің қолжетімді әдістерін іздестіре отырып, мұндай мектеп пен мұғалім ертеңгі социалистік құрылысымызға айтарлықтай үлес қосады (болашақта социалистік қоғам құру ісінде үлкен рөл атқарады, өйткені діни сенімнен арылған, коммунистік идеологияға берік ұрпақ тәрбиеленеді)».