Xayollar qal'asi
– Go‘zal ko‘rinyapsiz, Malikam, – dedi xizmatkorim, to‘y libosimdagi ko‘rinmas ajinlarni tuzatarkan.
Men o‘zimni oynada ko‘rdim, va ha, chindan ham chiroyli edim. Ammo fikrim bu haqida emasdi. Uch haftalik tayyorgarlikdan so‘ng, nihoyat, to‘y kunim yetib kelgan edi. Men xonamda edim, biroq saroydagi katta zalda odamlarning shovqinini eshitib turardim – marosim aynan o‘sha yerda bo‘lib o‘tadi.
Mehmonlar allaqachon kelib bo‘lgan, kelajakdagi turmush o‘rtog‘im ham o‘sha yerda edi. Bu fikr yuragimni og‘ritdi, chunki men aslida sevgan insonim emas, boshqa birov meni kutayotganini bilar edim. Ammo shohona hayot ana shunday – xalq baxti uchun o‘z baxtingni qurbon qilish kerak.
Shularni o‘zimga takrorlar ekanman, zinapoyadan pastga tushdim va taqdirimdan ajratib turgan eshik oldida to‘xtadim. Guldastani mahkam ushlab, bir necha bor chuqur nafas oldim.
– Ajoyib ko‘rinyapsan, jonim, – dedi otam yonimga kelib.
Men unga jilmaydim, lekin bu jilmayish ko‘zlarimga yetib bormadi. Bu shunchaki odob edi, va u buni darhol fahmladi.
– Tayyormisan? – deb so‘radi u, qo‘lini uzatarkan.
– Bo‘lishim mumkin bo‘lgan darajada tayyorman, – dedim va qo‘lini tutdim. Eshik yonidagi soqchiga qarab, ochishini aytdim.
Mehmonlar menga tabassum bilan boqishdi. Men ham ularga iljaydim va asta-sekin yo‘l oldim. Otamning qo‘liga mahkam yopishdim – u meni odamlardan o‘tkazib, borishim kerak bo‘lgan joyga yetakladi.
Qarshimda Jungkook turardi – qora kostyum kiygan, chetlariga oltin naqshlar ishlangan. Sochlari yon tomonga taralgan, lablarida tabassum. U chiroyli ko‘rinardi, buni bilardim. Ammo yuragim bunga befarq edi.
Biz Jungkook qarshisida to‘xtaganimizda, otam peshonamdan o‘pdi va qo‘limni Jungkook uzatar ekan, “Uni ehtiyot qil” deb pichirladi. Jungkook tabassum qildi – meni dalda bermoqchi edi.
Ruhoniy marosimni boshladi, lekin men diqqat qilmayotgandim. Biz, kelin va kuyov, yuzma-yuz turar, qo‘l ushlashgan edik. Barcha mehmonlar bizga boqib, go‘zal juftlik deb pichirlashardi.
Men faqat ruhoniy Jungkook dan meni xotinlikka qabul qilishga rozimisiz deb so‘raganida o‘zimga keldim. Jungkook darhol “ha” deb javob berdi. Endi navbat menga kelgan edi. Ruhoniyga, so‘ngra qarshimdagi yigitga qaradim. O‘ng tarafimga burilib, otamning ko‘zlariga termuldim. U muloyim jilmaydi – meni kutayotgan edi. Yengil xo‘rsinib, past ovozda “ha” dedim.
Ruhoniy davom etdi – “kimda-kim bu nikohga qarshi bo‘lsa, endi aytsin” dedi. Shu on ichida xayolimda Teahyung paydo bo‘lib, bu jinnilikdan meni olib qochayotganini tasavvur qildim. Ammo u kelmasligini bilar edim. Yana xo‘rsinib, taqdirim muhrlanganini, buni hech narsa o‘zgartira olmasligini qabul qildim.
Ruhoniy yakuniy so‘zlarni aytishga hozirlik ko‘rayotganda, to‘satdan:
– To‘xtang! – deb qichqirdi podshoh, o‘rnidan turib. Mehmonlar hayrat bilan unga tikildi. U oldimga yurib keldi, qo‘limni Jungkookda olib, ko‘zlarimga qaradi: – Bor,
Rosie
– Bor, Teahyungni top. Seni muhabbatsiz turmushga majburlaganim uchun o‘zimni kechira olmayman.
– Lekin, dadam, siz aytgandingiz…
– Bilaman. Biz har doim biror yo‘l topganmiz, bu safar ham topamiz, – yuzimdan oqayotgan yoshni artdi. – Baxtingni top, jonim.
Jungkookga qarab uzr so‘radim. U esa jilmaydi va meni sevmayotganimni bilganini aytdi. Hammasi joyida bo‘lishini tiladi. U chin dildan sevib qoladigan biror insonni uchratishini umid qildim. U bunga loyiq edi. Ammo hozir, men boshqa narsani qilmoqchiman.
Ko‘ylagimni ushlab, biroz ko‘tardim-da, mehmonlarning hayratli hushtaklari ostida yugurib chiqdim.
Men koridorlardan yugurdim, yuragim tezroq urishini keltirib chiqaradigan insonni topishga oshiqardim. U meni kulgusi va hazillari bilan butunlay o‘zgartirib yuborgan edi. Xodimlar menga tikilishdi — ko‘zlarida hayrat, nega to‘y libosida yugurib yurganimni tushunmay turishardi.
Nihoyat tashqariga chiqdim va to‘xtamadim. Imkon qadar tezroq otxonaga qarab yugurdim. Eshikdan yarim yo‘l o‘tgach, to‘xtab poyabzalimni echdim va qo‘limda ushlab, yura boshladim. Ichkariga sokinlik bilan kirib bordim va Teahyungning Snowflake (Qorparcha) ismli otning peshonasini silab, unga bir nimalar deya pichirlayotganini ko‘rdim. Unga sezilmay yaqinlashdim, nima deyayotganini eshitishga harakat qildim.
– U bugun turmushga chiqadi, bilasanmi, – dedi u, ovozini biroz balandlatib, meni eshitishini istayotgandek. – U o‘sha shahzodaga turmushga chiqmoqda. U malika, albatta shahzodaga turmushga chiqadi. U mendek odamlarga emas. Nima deb o‘ylagandim o‘zi? Uning do‘stligini saqlab qolishim mumkin edi, lekin men xudbin edim va hammasini barbod qildim. – u jimib qoldi. Yana gapira boshlaganda, ovozidan ko‘z yoshlari sezilib turardi. – U mendan yaxshiroq insonni haqli. Axir men kimman o‘zi? Otboqar. Ha, albatta. – Ot uning qo‘lini yalab, go‘yoki uzr so‘ragandek bo‘ldi. – Men uni sog‘indim, Snowflake.
– Men ham seni sog‘indim, – deb pichirlab qo‘ydim. Ammo u eshitdi.
– Bilasanmi, hozir men turmushga chiqayotgan bo‘lishim kerak edi. Ammo chiqa olmadim.
– Chunki sen bo‘lding, Teahyung. Sen do‘st bo‘lding, va menga haqiqiy do‘stlik qanday bo‘lishini ko‘rsatding. Sen, o‘sha shirin tabassuming va jonga tegadigan hazillaring bilan, birga bo‘lganimizda menga butun dunyoni unuttirarding. Sen, issiq o‘pichlaring bilan, meni hammasini unutib, yuragim xohlagan narsani qilishga majbur qilding. – Men gapirar ekanman, unga yaqinlashdim. U joyidan qimirlamadi, faqat meni kutdi. – Bugun men faqat seni o‘yladim, u shahzodani emas. Sen, Kim Teahyung meni o‘zingga oshiq qilding.
U menga tikildi, ko‘z yoshlari yuzidan oqardi. Men bosh barmog‘im bilan ularni artdim.
– Men turib, ularga “Jeon Rosie” deb atashlariga toqat qila olmadim, – dedim, yuzini silab, lablariga yaqinlashib. – Chunki yuragimda men har doim “Kim Rosie ” bo‘lib qolaman.
U lablarini mening lablarimga kuch bilan bosdi, go‘yoki bu xayol emasligiga ishonch hosil qilmoqchi edi. Poyabzallarimni tushirib yubordim, u meni quchdi, men ham uni bag‘rimga bosdim. Uning issiq lablari mening lablarimni ochishga undar, bu o‘pichda bir oz umidsizlik bor edi — bu haqiqatligiga ishonch hosil qilish zarur edi.
Biz ajraldik, peshonalarimiz tegib turar, nafaslarimiz bir-biriga aralashib ketgan edi. Biz bir-birimizda yo‘qolgan, tashqi dunyodan ajralgan edik. Men ko‘zlarimni yumgancha, uni yana his etishni – anchadan beri sog‘ingan hislarni – his qildim.
– Men hamon otboqar yigitman. Men senga munosib barcha narsani bera olmayman, – dedi u, dardli ohangda. – Men sen uchun to‘g‘ri inson emasman.
– Menga boshqa hech narsa kerak emas, faqat sen, – dedim uning yuzini kaftlarim bilan tutib. – Sen balki “to‘g‘ri” inson emassan, lekin sen men xohlaydigan yeg‘onasan. Endi va har doim.
Biz yana o‘pishdik — u jinsi shim, futbolka va etikda, men esa to‘y libosida, otxonada. Tashqaridan qaraganda bu juda g‘alati va joysiz ko‘rinishi mumkin edi, lekin biz uchun bu eng to‘g‘ri lahza edi. Bilardim, bu oson bo‘lmaydi, lekin biz buni uddalaymiz. Yo‘lini topamiz.
Men uning ko‘zlarida yo‘qolib qolgandek edim, muhabbat bilan tikilardim, atrofimizdagilar esa bizni tomosha qilardi. U qo‘llarimni mahkam ushlab turardi va tabassumi meni dunyodagi eng go‘zal ayoldek his qilardi.
Chap tarafimda, marosimni olib borayotgan ruhoniy ortida, u menga birinchi bor ko‘rsatgan sharshara joylashgan edi. O‘sha joyda biz birinchi bor o‘pishgan edik, bir necha hafta avval. Albatta, biz shunday unutilmas joyda o‘z sevgimizni muhrlardik. Mehmonlar esa bu joyning biz uchun qanday ahamiyatga ega ekanini bilishmasdi — bu bizning sirimiz edi.
Biz qasamyodlarimizni aytdik: yaxshi-yomon kunlarda bir-birimiz bilan bo‘lishga va o‘lim bizni ayirguncha birga yashashga so‘z berdik. Shundan so‘ng, bizni er-xotin deb e’lon qilishdi. Janob va xonim Kim. Ruhoniyning ruxsatini kutmasdan, Teahyung oradagi masofani yopdi va lablarini meniki bilan birlashtirdi — go‘yoki u buni hammaga ko‘rsatishga shoshilayotgandek, meni rasmiy ravishda o‘zining deb e’lon qildi.
Odamlar olqishlar aytishdi, baxt tilashdi, lekin mening butun e’tiborim faqat turmush o‘rtog‘imda edi — endi u meniki edi.
Bayram soatlab davom etdi. Raqsdan va tabassumdan charchagan edim, lekin chin dildan baxtli edim — buni hamma ko‘ra olardi. Teahyungning qo‘lini ushlagancha yangi uyimiz tomon yo‘l olar ekanmiz, o‘zimni butunlay to‘liq his qilardim.
Qirol va qirolicha sifatida toj kiyish marosimidan so‘ng saroyda yashashimiz kerak edi, lekin hozircha, biz shunchaki yangi turmush qurganlar edik. Shuning uchun, meniki bo‘lgan uydan joy oldik — bu uyda men farzandlarimizni tarbiyalayotganimizni ko‘rib turgandek edim.
Mashina eshik oldida to‘xtaganida, erim tushdi va eshikni ochish uchun mashinani aylanib o‘tdi. Men tushmoqchi bo‘ldim, lekin u meni ko‘tarib olib, ichkariga qo‘llarida olib kirdi, bu meni xursandchilikdan qichqirishimga sabab bo‘ldi.
— Teahyung, nima qilayapsan? — dedim, kulib.
U shunchaki kulimsiradi va meni ichkariga olib bordi. Menga tanish uy edi, har bir xonasini kaftimdek bilardim, lekin Teahyung ilk bor bu yerga qadam bosayotganiga qaramay, yo‘lini topishda qiynalmadi. Ko‘p o‘tmay, o‘zimizni yotoqxona — endi bizning yotoqxonamiz — oldida, men uning quchog‘ida, orqam biroz ko‘ksiga tiralgan holda topdik.
U ochiq lablarini bo‘ynimga bosdi, bu esa og‘zimdan ingraydigan tovush chiqishiga sabab bo‘ldi. Belimni quchgancha, meni o‘ziga tortdi. Ko‘ylaklarimiz orasidan ham, uning issiqligi yuragimni kuydirardi.
U asta-sekinlik bilan to‘y libosimni orqamdan yecha boshladi. Har bir tugmani sekinlik bilan ochdi. To‘liq ochilgach, ko‘ylakni yelkamdan pastga tushirdi, u oyoqlarim ostida to‘planib qoldi. Ostimda oddiygina oppoq, krujevali korset va ichki kiyim bor edi, paypoqlarni ushlab turgan kamar — bularning barchasini aynan uning uchun tanlagandim.
Ko‘ylakdan chiqib, orqaga o‘girildim va unga o‘zimni ko‘rsatdim. U ko‘zlarini yumgancha menga tikildi, go‘yoki bu haqiqatga ishonolmayotgandek. Uning galstukini yechib, men ham uni kiyimdan asta-sekin xalos eta boshladim.
Biz shoshmasdik — har bir harakat, har bir teginish, bir-birimizni qanday his etishimizni o‘rganish edi. Uning qo‘llari tanam bo‘ylab pastga-yuqoriga harakat qilardi, meni mahkam ushlab, issiq terisi orqali meni larzaga solardi.
O‘zimizni to‘shakda, u mening ustimda, ikkalamiz ham yalang‘och holda topganimizda, men uning yuzini siladim, kulimsirab:
— Men seni sevaman, — deb pichirladim uning lablariga.
— Men ham seni sevaman, malikam, — dedi u, va uning lablaridagi tabassumni his qildim.
U meni o‘pib, mahkam quchoqladi. Va shu tariqa, biz birga yangi hayotimizni boshladik.