Xayollar qal'asi
Bu meni bezovta qildi, chunki bu uning shaxsiyati haqida bilganlarimga to‘g‘ri kelmasdi. Bu menga o‘z fikrlarimni savol ostiga olishga olib keldi, go‘yoki men yanglishganimni tan olishim kerak edi. Men buni kamdan-kam hollarda qilaman, asosan, chunki ichki sezgilarim doimo meni ahmoqona vaziyatlardan ogohlantiradi. Men odamlar bilan ishonchni shu narsaga tayanib beraman yoki bermayman. Shahzoda haqida noto‘g‘ri fikrda bo‘lganimni tan olish — bu o‘zimni ahmoqdek his qilishim bilan bir xil edi.
Jungkook menga barcha turdagi xohish-istaklarim haqida savollar berdi. Mening eng sevimli rangim, filmi, kitobi va qo‘shig‘imni so‘radi. Nima uchun tabiatni shunchalik yaxshi ko‘rishimni, eng yoqtirmagan narsamni so‘radi. Menda qanday qo‘rquvlarim borligini va ular nimaligini so‘radi. Natijada, uning yonida bo‘lish aslida yomon emas edi.
Shunday qilib, Malika Rosie, - dedi u, savatdagi non bo‘lagini olish uchun pastga qarab. - O‘zingizni menga uylangan holda tasavvur qila olasizmi?
Men o‘ylab ko‘rdim. Jungkook bilan hayot boshqa bo‘lardi, ya'ni turmush qurish boshqacha bo‘lardi, lekin men u o‘zini unga bag‘ishlasa, yaxshi er bo‘lishini bilardim. U mening idealim bo‘lmagan, kichkina qiz bo‘lganimda orzu qilganim kabi emasdi, lekin u mehribon va diqqatli edi, eng noxush ko‘rinishi ortida. Bu biror narsaga arziydi.
Yaxshi, men buni sinashimni ko‘rishim mumkin, bu allaqachon ba'zi boshqa odamlar bilan qiladigan narsalarga qaraganda ko‘proq, janob.
U jilmaydi. Jilmayganda yaxshi ko‘rinar edi, ko‘proq jilmayishi kerak edi. Uning jozibali lablari ochilib, oq tishlarini ko‘rsatdi, yuzidagi harakatdan ko‘zlari deyarli to‘liq yopildi. U chiroyli edi.
Biz yana bir oz vaqt suhbatlashdik va oxir-oqibat, unga bo‘lgan fikrim butunlay o‘zgardi.
Kunlar o‘tib borardi. Jungkook vaqt-vaqti bilan men bilan vaqt o‘tkazish uchun kelardi. U o‘zining mag‘rur va asabiy xarakterini mehribon va samimiy kishiga aylantirdi. Men uning yonida kulib, uning kompaniyasidan zavq olishni boshladim. Otamning mamnun bo‘lganini aytish ozgina xato bo‘lardi.
Shahzoda Jungkookning mening tanlovim bo‘lishini o‘ylardi. U haqiqatdan ham to‘g‘ri o‘ylagan bo‘lishi mumkin. Men unga boshqa hech kimda yo‘q darajada qulay edim. Bundan tashqari, otam boshqa qizlar orasidan uni ko‘proq yoqtirardi. Bu win-win holatiga o‘xshardi.
Ammo bularning barchasiga qaramay, u menga faqat do‘st edi. Mehribon, iliq va sabrli, lekin shunchaki do‘st. Uni ko‘rganimda yuragim tez urmasdi, u yo‘q bo‘lsa, og‘riq his qilmasdim. U menga tashrif buyurgan kunlarda, boshqa ishlarga cho‘mib, uni sog‘inmasdim. U atrofda bo‘lishi yaxshi edi, lekin unga ehtiyojim yo‘q edi.
Har kuni mas'uliyatlarimni tugatgach, men Taehyungni ko‘rishga borardim. U menga aziz do‘stga aylangan edi. Uning yonida bo‘lish men uchun xavfsiz edi, chunki uning hukm qilishidan qo‘rqmasdim. U nimanidir aytmoqchi bo‘lsa, buni aytardi, so‘zlarini menni xafa qilaman deb qo‘rqmasdan. Bu bizning bog‘lanishimizda eng yaxshi narsa edi: men unga malika emas, haqiqiy qiz edim.
"Kun davomida malika bo‘lishdan xalos bo‘lganim uchun, ich-ichimdan minnatdorchilik bildirgan holda", men bexavotir stallar tomon yurdim, Taehyung bilan suhbatlashishga shoshilib. Yetib borganimda, u Snowflake va qora otni o‘z hujayralaridan chiqarib, jilovlarini maydon o‘rtasidagi ustunga bog‘lab qo‘ygan edi. U ularga cho‘tkani qo‘llayotgandi va ular saddalangan edi.
Salom Tea, - deb salom berdim, u mendan bu laqabni so‘ragan edi va u og‘zimdan tabassum bilan chiqib ketdi.
Salom Rosie, - dedi u, qilayotgan ishini tugatib, cho‘tkani chetga qo‘ydi.
Men qayergadir boryapmanmi? - deb so‘radim, otimdagi sadolga ishora qilib. Snowflake juda qo‘rqoq edi va faqat men yoki Teahyung minishga ruxsat berardi. Shuning uchun, agar u saddalanib qo‘yilgan bo‘lsa, ehtimol bu men uchun edi.
Ha, biz qayergadir boryapmiz, - dedi u jilmayib. - Senga biror narsani ko‘rsatmoqchiman.
Men rozi bo‘lib, oq otimga mindim, u qora otga mindi. Hayvonlarni harakatga keltirib, biz o‘rmon ichidagi tanish yo‘lda yurishni boshladik. U sekin yurardi, go‘yoki menga unga ergashish uchun vaqt berayotganday.
Otlaringiz shu tezlikda yuradimi? - deb so‘radim uning yonidan. - Ehtimol, o‘sha kuni uni Jungkook-ga berib yuborardingiz.
Oh, shahzoda bu otni minolmaydi. Midnight tayyorlanmagan uy hayvoni emas, - dedi u jilmayib, otning bo‘ynini silab, hayvoniga bo‘lgan g‘ururini ko‘rsatdi.
Men. U men uchun soat o‘n ikkaligida havoda tarqaladigan to‘q qora qorong‘ulikni eslatadi, - deb javob berdi u, beparvo.
Shunday ekan, u nima uchun shu qadar sekin yuribdi, agar unda shuncha kuch bo‘lsa?
Chunki u menga ishonadi, - dedi u, menga qarab.
- Agar biror kishiga ishonchingiz komil bo‘lsa, hayotingizni uning qo‘llariga qo‘yishingiz mumkin, va siz bilasizki, nima bo‘lishidan qat'iy nazar, xavfsiz bo‘lasiz.
Uning so‘zlarini aytayotganda, chuqur nigohi menga qaraganida, yuzim qizarib ketdi.
Taxminan o‘n daqiqa davomida ot minib sukutda ketganimizdan so‘ng, Teahyung to‘xtadi. Men hali ham u bilan ilgari bo‘lgan reaksiyamdan larzaga tushgan edim. Yuragimda tarqalgan o‘sha iliqlik, hatto borligidan bexabar bo‘lgan joylarimgacha yetib borgan hissiyot nima ekanini o‘ylagim ham kelmasdi. Qanday bo‘lmasin, bu tuyg‘ularni otxonadagi yigitga nisbatan his qilmasligim kerakligini bilardim.
Snowflakedan tushgach, u ikkala jilovni ham daraxtga bog‘ladi. So‘ng meni yashil butalar orasidan yetaklab o‘ta boshladi, yelkamga qo‘lini qo‘yib, yo‘ldan yo‘naltirar edi. Uning badanidan taralayotgan issiqlikni libosim ostidan ham sezib turardim. Endi yo‘ldan ancha uzoqlashib ketgan edik.
— Qaytib yo‘lni topasan, degan umiddaman, chunki men qaerda ekanimiz haqida hech qanday tasavvurga ega emasman, — dedim.
— Xavotir olma, Malikam, sog‘-omon qaytasan, — dedi u, ovozidagi tanish tabassum bilan.
Odamlar menga Malika deb murojaat qilishlarini yomon ko‘rardim. Bu menga doimo mukammal bo‘lishim kerakligini, oddiy odamlar kabi xato qilishga haqqim yo‘qligini eslatardi. Ammo bu so‘z Teahyungni lablaridan chiqqanida, u yoqimli laqabdek eshitilardi. U aytganida esa, men qizarib ketardim.
To‘satdan u yurishni to‘xtatdi. Men unga qarab kutdim.
— Xo‘p, ko‘zingni yum, — dedi u.
Men darhol unga bo‘y sundim, xuddi qora otga ishonganimdek, unga ham hayotimni ishonib topshirdim. U meni ehtiyotkorlik bilan yetakladi, yiqilib ketmasligimga ishonch hosil qildi. Bir necha daqiqadan so‘ng, u yana to‘xtadi.
— Endi ochishing mumkin, — deb pichirladi, kutganimdan ham yaqinroq qulog‘imga.
Ko‘zim oldidagi manzara nafasimni to‘xtatdi. Daryoning narigi tomonida sharshara bor edi, uning shovqini havoni to‘ldirgan. Yashillik suvning moviyligi bilan aralashib, xuddi ertakdagi manzarani yaratgandi. Men og‘zim ochilgancha tikildim — bunday go‘zallik tushda bo‘lishi kerakdek tuyulardi.
— Bu shunchaki… so‘z topolmayapman, — dedim chin dildan. — Qanday topding buni?
— Bir kuni atrofda yurgandim, — deb javob berdi Jimin, suv tomon qarab. — Uni topganimda, faqat bir narsa o‘yladim: “Pharita buni ko‘rishi kerak.” Shunda bildimki, bir kun seni bu yerga olib kelishim kerak.
— Ha, shunday, — dedi u. Men unga qaradim va qarasam, u endi sharsharaga emas, menga qarab turardi. — Malika, qanday qilib kimnidir sevayotganingni bilasan?
— Hmm, bilmayman, — deb javob berdim, barmoqlarim bilan o‘ynab. — O‘ylaymanki, bu tuyg‘uni his qilasan.
— Lekin qanday qilib? — deb yana so‘radi u, menga bir qadam yaqinlashib. — Qanday qilib bu tuyg‘u sevgi ekanini bilasan?
— Bilmayman... s-sen shunchaki... — boshim chalkashib ketdi. U shunchalik yaqin ediki, aniq javob bera olmasdim. — Uni doim sog‘inib turasan.
— Hmm, yana nima? — deb so‘radi u, shu qadar yaqin ediki, tanasidan taralayotgan issiqlik menga urilar edi.
— U faqat seniki bo‘lishini xohlaysan, — dedim, tilim chalkashib, miyam to‘g‘ri ishlamayotgandek edi. Uning hidini his qilardim, va bu boshimni aylantirardi. — Uni o‘pishni xohlaysan.
— Lekin men buni qila olamanmi? Ya’ni… uni o‘psam bo‘ladimi? — dedi u, qo‘lini yuzimga ohista tekkizib. — U ham xohlayotganini qanday bilaman?
— U seni to‘xtatmaydi, — dedim, unga yaqinlashib va ko‘zlarimni yumib.