My Dark Angel
"Akajon?.."
"Onam qayerda?!" — u baqirdi.
Men hissiz holatda unga qarab yig‘lab yubordim, o‘zimni tuta olmadim.
U meni quchoqladi va qulog‘imga hammasi yaxshi bo‘ladi, dedi.
Lekin hech qachon yaxshi bo‘lmaydi.
Hech qachon bo‘lmagan ham.
Men uning bilagidan ushlab, onam yotgan joyga — pol ustida hushsiz yotgan holda — yugurib bordim.
U tezda tez yordam va politsiyani chaqirdi.
Vaqt og‘riqli tarzda o‘tdi.
Men unga onam bilan qolishini aytdim, men esa u uyga qaytguncha hamma narsani tartibga keltiraman, dedim — u yoqtirganidek bo‘lishi uchun.
Ular ketishdi.
Bo‘sh.
Sindirgan.
Parcha-parcha.
Azoblangan.
Hech narsa o‘zgarmaydi, to‘g‘rimi?
Men polga sochilib yotgan chinni bo‘laklarini yig‘a boshladim.
Men esa — keraksiz bir parcha bo‘lib — qo‘limni kesib oldim va darhol qonay boshladi.
Lanit bo‘lsin.
Hech narsa o‘zgarmaydi.
"U uyg‘onmadimi hali, Pharita?" — akamning xavotirli ovozi telefon orqali eshitildi.
Men unga qaradim — nafas olish niqobi taqilgan holda, kasalxona karavotiga go‘yoki qamalgan tanasiga.
"Yo‘q..." — dedim men.
"Sabirli bo‘l, u albatta uyg‘onadi", — dedi u.
Lekin u shu gapni oxirgi uch oy davomida aytib kelmoqda.
Onajon, kechirasiz… Men sizni himoya qila olmadim.
"Shifokorlar… uni hayotiy moslamalardan uzishni qayta ko‘rib chiqishimni so‘rashdi…" — ovozimda titroq paydo bo‘ldi, ko‘z yoshlarim ketidan oqib tushdi.
"Va—"
"Yo‘q, shifokorlar adashishyapti, unga faqat vaqt kerak, u uyg‘onadi, Pharita!" — dedi u umidsizlik bilan.
"Akajon… u birgina nafas uchun mashinaga ulangan holatda azob chekyapti-ku!"
"Menga farqi yo‘q! U keta olmaydi! U bizni tark eta olmaydi…" — endi akamning ham ovozi titrardi.
Men uni tushunardim, u ham og‘rigan edi.
Men ham.
Lekin onam undan ham ko‘proq azob chekayotgan edi.
"Bularning hammasiga sen aybdorsan! Sen uni yolg‘iz qoldirding — bilib turibki, u kelishi mumkin edi! Sen onamning asta-sekin o‘limiga yo‘l qo‘yding! Sen uni tashlab ketding!" — u baqirayotgan edi, bu so‘zlar miyamga o‘tkir pichoq kabi sanchilardi.
U qo‘ng‘iroqni tugatdi.
Men telefonimni qo‘yib qo‘ydim va onamga qaradim.
"Men sizni himoya qila olmadim…" — deb pichirlab aytdim.
Men sizni himoya qila olmadim.
Yig‘i yuzimdan shivillab oqardi, men peshonasidan o‘pdim va shifoxonani tark etdim.
Depressiya har bir hujayramni to‘ldirdi, meni boshqardi, yetakladi, itardi.
Shamol baqirayotgandek tuyuldi.
Atrofga qaradim… o‘zimni ko‘prik chekkasida topdim.
Qachon kelib qoldim bu yerga? Qachon chiqib oldim? Nega hali sakramadim?
Men o‘lishga loyiqman.
"XUDOYO, MENING HAYOTIMNI OL, LEKIN UNIKINI EMAS!"
Mening ukam onamga muhtoj.
Men ham onamga muhtojman.
Lekin men unga loyiq emasman. Men uni himoya qila olmadim.
3. Asta-sekin ko‘zlarimni yumdim.
2. Bir qadam oldinga.
Kechiring meni.
Meni kechiring, sizni himoya qila olmaganim uchun.
1. Oyoqlarim yer bilan aloqani uzdi.
Men sovuq suv meni ichiga tortib ketishini, tubsiz to‘lqinlar orasida g‘arq bo‘lishimni kutgandim. Hech qachon qaytib chiqmasligimni.
Lekin…
Kimdir belimdan mahkam ushlab, orqaga tortdi. Men yana oyoqlarim bilan yerga turgan edim.
Ko‘zlarim katta ochilgan, yuragim vahimali tarzda urayotgan edi — men tirik edim.
Qarshimda turgan inson tirsaklarimni ikki tomonidan mahkam ushlab turardi.
"Yeonjun …" — deb pichirlab aytdim.
"Sen aqldan ozdingmi?! Nima qilayotganingni bilasanmi?! O‘lishing mumkin edi!"
"Nega doim seni eng yomon holatlarda topaman?!"
Men indamadim.
U pastga qaradi va qarashlarimda yo‘qolganimni ko‘rdi. Ko‘zlarim yoshga to‘lib, to‘xtamay oqardi.
U og‘ir xo‘rsindi, sochlarini orqaga surib qo‘ydi.
"Lanit bo‘lsin!" — deb baqirdi va yonidagi fonarga musht tushirdi.
So‘ng ortga o‘girildi va… menga yaqinlashdi.
Quchoqlash uchunmi?
"Shshsh… men bu yerdaman. Hammasi asta-sekin o‘zgaradi", — dedi u.
Hammasi yaxshi bo‘lmaydi.
Lekin…
Hamma narsa asta-sekin siljiydi.
Oldinga qarab harakat qiladi.
Men uni mahkam quchoqladim, u esa menga yig‘lashga ruxsat berdi. Butun vujudim titrar, yuragimda esa vahima hukm surardi. Hozir men o‘lik bo‘lishim, hammani va hamma narsani ortimda qoldirgan bo‘lishim mumkin edi — bu fikr meni butkul zaiflashtirdi.
Men uning bag‘rida eridim.
U meni yerdan ko‘tardi va polga o‘tirib oldi.
Ehtimol, menga o‘zimni xavfsiz his qilishim uchun.
U meni o‘z oyoqlari orasiga o‘tqazdi, quchoqlab, yanada yaqiniga tortdi va qulog‘imga mayin ovozda shivirladi:
"Endi hammasi yaxshi, chunki sen tiriksan. Men bu yerdaman va seni hech qachon tark etmayman."
Nafasim asta-sekin barqarorlasha boshladi.
"Men seni himoya qilaman", — dedi u.
Men esa qiyin holatimda pichirlab:
"Men bunga loyiq emasman…" — dedim.
U esa:
"Aqling joyidami?" — deb javob qildi.
"Men onamni himoya qila olmadim. Hozir u komada, o‘lim yoqasida… va barchasi mening aybim. Chunki… otam kelganida—"
U meni yanada mahkam quchoqladi va pichirladi:
"Hech narsani tushuntirma. Faqat shuni angla: sen hali ham tiriksan. Nafas ol, Eun."
Avvalgi qo‘pol va g‘azablangan ohangi yo‘qolgan edi. Endi faqat iliqlik va himoya tuyg‘usini his qilardim.
"Ketdik," — dedi u va meni mototsikliga mindirdi.
Shlemini taqdi va biz harakatga tushdik.
U qanday qilib doim meni eng past holatimda topadi?
Onamning bo‘shab qolgan uyining eshigini ochganimda — yuragim yana zirqirab og‘ridi.
Men qotib qoldim.
Shunda Yeonjun asta qo‘lini mening qo‘lim ustiga qo‘ydi — iliq edi.
U eshikni ochishimga yordam berdi. Men unga qaradim.
Gururim g‘alaba qozona olmadi.
"Iltimos… sen bu yerda qolishing mumkinmi?" — deb pichirlab so‘radim.
"Sen menga shunaqa itoatkorcha qarab turganingda qanday qilib yo‘q deyishim mumkin?" — dedi u kulimsirab.
Biz ichkariga kirdik.
U bog‘imizga chiqib, eski o‘tinlarimizdan bir nechtasini olib keldi va mehmonxonadagi kaminni yoqdi.
U avval menga yumshoq adyol yopdi, keyin yana birini o‘ziga o‘radi. Biz kamin qarshisida yonma-yon o‘tirdik.
Xonada tinchlik hukm surardi.
Bu tinchlik… himoyalovchi edi.
Keyin u gap boshladi:
"Shunaqangi yig‘lab, ko‘z yosh to‘kib yurganingdan keyin ham qanday qilib bu qadar go‘zal ko‘rinishing mumkin — aytsam bo‘ladimi?"
Men unga qaradim.
U esa allaqachon menga qarab turgan edi.
Kulimsiradim.
"Men ham so‘rasam bo‘ladimi — nega doim meni himoya qilasan?"
"Balki… men seni himoya qilish uchun dunyoga kelgandirman," — dedi u. So‘ngra nigohini yana olovga burdi, lekin yuzidagi tabassum hech yo‘qolmadi.
"Shu gap rost bo‘lishiga umid qilaman…" — deb pichirlab aytdim.