Robin Uilyamsdan kuchli monolog
"Zakovatli Uill Xanting" filmidan parcha, 1997-yil
Shon Maguayr (Robin Uilyams): O'tgan kuni chizgan rasmim haqida bildirgan fikrlaringni o'ylab ko'rdim. Tuni bilan o'yladim. O'zimda o'zgarish sezdim... so'ng chuqur, osuda uyquga ketdim. Kimligingni angladim. Bilasanmi, kimsan? Sen shunchaki yosh bolasan va hatto nima deyayotganingni ham bilmaysan.
Uill Hanting (Mett Deymon): Rahmat.
Shon: Arzimaydi. Sen hech Bostondan tashqariga chiqmagansan, shunday emasmi?
Shon: Agar sendan san'at haqida so'rasam, bu sohada o'qigan badiiy kitoblaring hisobotini berarding. Mikelanjelo, u haqida ko'p narsalarni bilasan. Uning san'at asarlari, siyosiy qarashlari, Rim Papasi bilan munosabatlari, jinsiy orientatsiyasi to'g'risida, shundaymi? Lekin sen hech qachon Sikstin butxonasi hidini tuymagansan. U yerda turib shiftdagi ajoyib naqshlarga termulmagansan.
Bordiyu sendan ayollar haqida so'rasam, ehtimol ularning senga yoqqan jihatlarini sanaysan. Balki, kim bilandir uchrashgandursan. Ammo sevgan ayoling yonida baxtli uyg‘onish nimaligini bilmaysan... Hozirjavob yigitsan. Mabodo urush to'g'risida gap ochsam, Shekspirdan iqtiboslar yog'dirib tashlaysan: "Yana kurash, do'stlarim mening!" [V.Shekspir, Genri V, III akt]. Lekin urush ko'rmagansan. Qo'lingda jon berayotgan eng yaqin do'sting boshini tizzangga qo'yib, uning so'nggi nafasini his qilmagansan.
Agar sevgi nima deb so'rasam, menga she'riy misralarni o'qib berishga tushasan. Biroq hech qachon ayol kishi qarshisida o'zingni butunlay ojiz sezmagansan. Yoningda seni baxtiyor qiluvchi ayol bo'lmagan. O'sha farishtani, Xudoning o'zi seni jahannamdan qutqarish uchun yuborganini his etmagansan. Hatto uning nazdida avliyo bo'lish qandayligini bilmaysan. Saraton kasalligiga chalinganida, kasalxonada uning qo'lidan tutgancha, oylab stulda o'tirmagansan. Haqiqiy judolik nimaligini bilmaysan, chunki buni sezish uchun odam kimnidir o'zidan ortiqroq sevishi kerak. Sen o'zgani bu darajada sevganingga ishonmayman.
Senga qarab, men bilimdon va o'ziga ishongan odamni ko'rmayapman. Sen xuddi nimadandir o'lgudek qo'rqqan bolakayga o'xshaysan. Ammo dahosan, Uill, buni hech kim inkor etmaydi. Atrofdagilar sendagi bu teranlikni ilg'amasliklari ham mumkin. Lekin sen chizgan rasmimga qarab, hayotim haqida hamma narsani o'rgandim, deb o'ylading... Yetim o'sgansan, to'g'rimi? Seningcha, "Oliver Tvist"ni o'qiganim uchungina hayotdagi sening iztiroblaring, qiyinchiliklaringni bila olarmidim, his eta olarmidim? Sen va sening butun hayoting shu kitobda deb o'ylaysanmi? Shaxsan menga... bularning menga ahamiyatsiz, nega? Chunki sendan kitoblardan o'rganishim mumkin bo'lgan narsadan boshqasini ololmayman. Toki o'zing haqingda hikoya qilishni istamaguningcha. O'shandagina tillasha olamiz. Lekin sen buni xohlamaysan? Aytib bermoqchi bo'lganlaringdan dahshatga tushasan. Endi seni navbating, daho.