Գործերը շատ են, ժամանակը՝քիչ
Ցանկանում եմ խոսել մի խնդրի մասին, որը դարձել է մեր խայտառակությունը, և որը կոտրում է մեր կյանքը. դա բռնությունն է: Դա ինչ-որ մեկի կամ ինչ-որ խմբի խնդիրը չէ: Բռնության զոհ են դառնում հարուստները և աղքատները, հայտնիները և անհայտները, բայց բոլորը մարդիկ են, բոլորը սիրված են և կազմում են մեկ ուրիշի կյանքի մասը: Ոչ մի մարդ անկախ իր բնակության վայրից, գործունեության ձևից պաշտպանված չէ բռնության հաջորդ զոհ դառնալուց: Ամեն օր մենք ականատես ենք լինում բռնության և հանուն ինչի՞ …մի՞թե հնարավոր է ինչ-որ բան ստեղծել բռնությունով: Երբ մենք վնասում ենք մարդուն, կապ չունի՝ միայնակ թե խմբով, սառնասրտորեն թե ցավը սրտում, բռնություն գործադրելով թե պատասխանելով բռնությանը, երբ նման բան է տեղի ունենում. դա հարված է, ծանր հարված մարդկության և երկրին: Չէ որ նրանք նույնպես մարդիկ են, ովքեր ունեն երազանքներ և ցանկանում են ապրել իրենք կյանքը իրենց պատկերացումներով և համոզմունքներով: Բայց մինևնույնն է մենք շարունակում ենք հանդուրժել օրեցօր ավելացող բռնությունը , որը սպառնում է մեր մարդկային կերպարին և կոտրում է մեր կյանքը:
Շատ հաճախ մենք արդարցնում ենք մարդկանց, ովքեր իրենց կյանքի բարօրությունը կառուցում են բռնությամբ՝ ուրիշների կոտրված կյանքի և երազանքների վրա, բայց հստակ է մի բան՝ բռնությունը ծնում է բռնություն, ճնշումը՝ ընդվզում և միայն ողջ հասարակության բարոյական էվոլուցիան կարող է օգնել դուրս մղել այդ չարիքը մեր մեջից:
Երբ մենք սովորեցնում ենք ատել և վախենալ մտերիմներից, երբ սովորեցնում ենք, որ ինչ-որ մեկը սխալ է իր կարծիքների, համոզմունքների և այլ տարբերությունների պատճառով, երբ վստահեցնում ենք, որ այն մարդիկ ովքեր տարբեր են ներկայացնում են վտանգ, մեզ, մեր աշխատանքին, մեր տանը, մեր ընտանիքների, մեր ազատությանը նշանակում է մենք չենք ընդունում մեզ շրջապատողն մարդկանց որպես համաքաղաքացիներ, այլ ընդունում ենք որպես թշնամի: Ի վերջո մենք մեր եղբայրներին ու քույրերին վերաբերվում ենք որպես օտարների: Մենք ապրում ենք իրար կողք-կողքի, բայց չենք ցանկանում որևէ կապ ունենալ նրանց հետ, նրանց մեր հարևաններն են, բայց ոչ գործընկերները: Մենք միայն սովորել ենք կիսել ընդհանուր վախը, ընդահանուր ցանկություն լինել իրար հեռու, լինել պատրաստ հարցերը լուծել ուժով:
Մեր գործերը երկրի վրա շատ են, իսկ ժամանակը շատ կարճ, որպեսզի մենք մեր ժամանակը ծախսենք խնդիրները ուժով լուծելու համար: Մենք պետք է թույլ չտանք, որպեսզի ատելության հոգին շրջի երկիր մոլորակի վրա: Այո՛, այս հարցը չես լուծի ինչ-որ ծրագրով կամ կոչումով, բայց մենք գոնե պետք է փորձենք նայել մեր շուրջը, նկատենք, որ մեր կողքին էլ ապրում ենք մարդիկ ովքեր ունեն երազանքներ և, որ նրանք էլ իրենց կյանքը ցանկանում են ապրել իմաստավորված և երջանիկ, իրենց ուժերի սահմանում հասնեն մեծ և փոքր հաջողությունների: Ահա սա է մեր կապը, մեր ընդհանուր բախտը, մեր ընդհանուր նպատակները: Մենք պետք է նայենք մեր շուրջը, ներդնենք մեր ուժերը, որպեսզի բուժենք եղած վերքերը, օգնենք մյուսներին իրենց կայացման գործում և կրկին դառնանք մեկ, միասնական և հզոր երկիր:
Ցանկանում եմ խոսել մի խնդրի մասին, որը դարձել է մեր խայտառակությունը, որը կոտրում է մեր կյանքը. դա բռնությունն է: Դա ինչ-որ մեկի կամ ինչ-որ խմբի խնդիրը չէ: Բռնության զոհ են դառնում հարուստները և աղքատները, հայտնիները և ոչ հայտնիները, բայց բոլորը մարդիկ են, բոլորը սիրված են և կազմում են մեկ ուրիշի կյանքի մասը: Ոչ մի մարդ՝ անկախ իր բնակության վայրից, գործունեության ձևից, պաշտպանված չէ բռնության հաջորդ զոհ դառնալուց: Ամեն օր մենք ականատես ենք լինում բռնության և հանուն ինչի՞ …մի՞թե հնարավոր է ինչ-որ բան ստեղծել բռնությամբ: Երբ մենք վնասում ենք մարդուն, կապ չունի՝ միայնակ, թե խմբով, սառնասրտորեն, թե ցավը սրտում, բռնություն գործադրելով, թե պատասխանելով բռնությանը... երբ նման բան է տեղի ունենում, դա հարված է, ծանր հարված՝ մարդկությանը և երկրին: Չէ՞ որ նրանք նույնպես մարդիկ են, ովքեր ունեն երազանքներ և ցանկանում են ապրել իրենք կյանքը՝ իրենց պատկերացումներով և համոզմունքներով, բայց մինևնույնն է՝ մենք շարունակում ենք հանդուրժել օրեցօր ավելացող բռնությունը , որը սպառնում է մեր մարդկային կերպարին և կոտրում է մեր կյանքը: Շատ հաճախ մենք արդարցնում ենք մարդկանց, ովքեր իրենց կյանքի բարօրությունը կառուցում են բռնությամբ՝ ուրիշների կոտրված կյանքի և երազանքների վրա, բայց հստակ է մի բան՝ բռնությունը ծնում է բռնություն, ճնշումը՝ ընդվզում, և միայն ողջ հասարակության բարոյական էվոլյուցիան կարող է օգնել՝ դուրս մղելու այդ չարիքը մեր միջից: Երբ մենք սովորեցնում ենք ատել և վախենալ մտերիմներից, երբ սովորեցնում ենք, որ ինչ-որ մեկը սխալ է՝ իր կարծիքների, համոզմունքների և այլ տարբերությունների պատճառով, երբ վստահեցնում ենք, որ այն մարդիկ, ովքեր տարբեր են, վտանգ են ներկայացնում մեզ համար՝ մեր աշխատանքին, մեր տանը, մեր ընտանիքներին, մեր ազատությանը, նշանակում է՝ մենք չենք ընդունում մեզ շրջապատողն մարդկանց որպես համաքաղաքացիներ, այլ ընդունում ենք որպես թշնամի: Ի վերջո, մենք մեր եղբայրներին ու քույրերին վերաբերվում ենք որպես օտարների: Մենք ապրում ենք կողք-կողքի, բայց չենք ցանկանում որևէ կապ ունենալ նրանց հետ, նրանք մեր հարևաններն են, բայց ոչ գործընկերները: Մենք միայն սովորել ենք կիսել ընդհանուր վախը, ընդհանուր ցանկությունը՝ լինելու իրարից հեռու, պատրաստ՝ հարցերն ուժով լուծելու: Մեր գործերը երկրի վրա շատ են, իսկ ժամանակը՝ շատ կարճ, որպեսզի մեր ժամանակը ծախսենք խնդիրները ուժով լուծելու համար: Մենք պետք է թույլ չտանք, որպեսզի ատելության ոգին շրջի երկիր մոլորակի վրա: Այո՛, այս հարցը չես լուծի ինչ-որ ծրագրով կամ կոչումով, բայց մենք գոնե պետք է փորձենք նայել մեր շուրջը, նկատենք, որ մեր կողքին էլ ապրում ենք մարդիկ ովքեր ունեն երազանքներ, և որ նրանք էլ իրենց կյանքը ցանկանում են ապրել իմաստավորված և երջանիկ՝ իրենց ուժերի սահմանում հասնելով մեծ և փոքր հաջողությունների: Ահա սա է մեր կապը, մեր ընդհանուր բախտը, մեր ընդհանուր նպատակը: Մենք պետք է նայենք մեր շուրջը, ներդնենք մեր ուժերը, որպեսզի բուժենք եղած վերքերը, օգնենք մյուսներին իրենց կայացման գործում և կրկին դառնանք մեկ, միասնական և հզոր երկիր: