Инобат Нодиршоҳ. ШАФҚАТ. Ҳикоя
Ишдан келдим. Негадир бўғилгандек бўлдим.
–Уйнинг ҳавосини алмаштирмабсан-да, – дедим қизимга.
–Алмаштирдим, – деди. Кайфиятсиз кўринди. Ишида бирон кўнгилсизлик бўлдимикан? Биров хафа қилмаган бўлсин-да. Саволга тутишдан ўзимни аранг тутдим. Ўзи гапириб қолар. Безовта кириб-чиқавериб, ниҳоят ёрилди.
–Ойижон... Бу сўздан ҳам оҳанги юрагимни ёрди. Пиёла тутган қўлим қалтираб кетди. Билдирмаслик учун хонтахтага қўйдим. Онаман – ёнаман, дегани шу! Тезроқ гапирса экан.
–Бир гап айтсам, хафа бўлмайсизми. Фақат “хафа бўлмайман” деб сўз беринг.
–Ҳиммм, сен аввал гапир-чи, – ичим ёниб кетай деди. Аниқ бир гап бўлган. Кеча навбатчиликда қолган эди. Қозоқ овулдан бирови ошиқ бўлиб юрганини айтган эди. Нега эътибор бермадимммм... Олиб қочган бўлса, қочиб қутулдимикан? Ҳаҳ-ҳҳ, она бўлмай ўлай...
–Ишдан қайтаётганимда болалар... (Ана, айтмадимми, олиб қочмоқчи бўлган ўша қозоқ бола. Эртагаёқ бораман уйига, йўқ-йўқ, ҳозироқ бораман... Яшин тезлигида хаёлимдан шулар кечди.) ариқ бўйида ўйнаётган экан. Зорланган йиғи овозини эшитиб, югуриб бордим. Бирортаси сувга тушиб кетди, деб ўйлабман. Қарасам, миттигина мушукчани бўйнига сим боғлаб, сувга пишиб ўтиришибди. Бечора мушукча бола каби йиғлаганини кўрсангиз юрагингиз оғрийди...
Хайрият, хайрият-ейй, мушук экан! Қолганини эшитмасам ҳам биламан. Мушукни бу ҳолда кўрган қизимнинг кўзларидан маржон-маржон ёшлари оқи-ииб, уни митти ва беақл золимлар қўлидан қутқариб, уйга кўтариб келган. Демак, мушукча ҳозир уйнинг аллақайси бурчагида, менинг кўзимдан панада асраляпти. Безовта кириб-чиқиш сабаби ҳам шу экан.
–Ойижо-оон, мушукча кўчада яшолмайди-да, жуда заиф, – ғилтиллаган ёшли кўзлар менга шундай боқдики...
–Розиман, – деганимни билмай қолдим.