БАЛАЛЫҚТЫ АҢСАЎ
Пейил қандай кең еди!
Болды бәри баршылық.
Ҳеш ким ҳеш зат демеди,
Сезилмеди таршылық.
Болмады ҳеш жалыныш,
Сынап-минеп, ҳал салыў.
Енди бәри - сағыныш,
Енди бәри – тамсаныў.
Еркин еди шабыспа,
Шаршаў да жоқ жолдағы.
Болмады аяқ шалыспа,
Адасыў да болмады.
Ықты бизди дарға алып,
Ескексиз я желқомсыз.
Кеўил деген дәрьялық
Ағып турды селтеңсиз.
Гә лаўладық жалындай,
Түспеди ҳеш ким үскини,
Енди бәри сағымдай,
Енди бәри түс киби.
Гейде ақыл қонбады,
Жөн айтқанды қас уқтық.
Әрманымыз сондағы:
Үлкейсек деп асықтық.
Шынлық пенен жалғаны
Өмирден дәм татады.
Балалықтың қалғаны-
«Барса келмес» атаўы.
Болмап еди аўдаңлаў,
Болған емес бузылыў.
Енди бәри - әрманлаў,
Енди бәри – қызығыў.
Болған менен жол тәўир,
Еттик талай салақлық.
Енди бизге ол дәўир
Болып қалды сабақлық.
Ашамыз да бир бетин,
Шыжбайлаймыз тахтаны.
Тыңламаса перзентиң,
Өзимизге тартқаны.