ДАРДИНГ ОЛАЙ, БОЛАЖОНИМ...
— Нажотнинг бурни яна қонади…
— Болалигимда меникиям шунақа кўп қонарди. Ширинлик еяверганидан бўлса керак.
— Иштаҳаси ҳам йўқ, деярли ҳеч нима емади. Рангиям бошқачароқми-ей… Шифокорга олиб борсакмикин а?
— Ваҳима қилаверма! Бола дегани шунақа оғриб, тузалиб, думалаб-юмалаб катта бўлади. Сенга қолса оёғига тикан кирса ҳам шифокорга югуртирсанг!
Аёлнинг ич-этини кемириб турган ҳадик ўти пасаймади. Каравотчасида ширингина ухлаб ётган ўғли – беш йил деганда Худодан тилаб-тилаб олган фарзандининг ёнига борди, пешанасидан аста силади, иситмаси йўқ. Дўмбоққина юзчалари озиб қолгандек туюлиб кетди. “Эртага барибир шифокорга кўрсатиб келаман. Ҳечқурса кўнгил қурғур тинчиши учун…”
* * *
— А?! Л..Лейк..
— Лейкемия. Оққон, қон саратони ҳам дейилади.
— Саратон… Қанақасига? Нега?! Ахир… Ахир гард қўндирмай ўстирганман уни! Қаердан келсин унга бу дард опа?!
— Синглим, бу касалликни келтириб чиқарувчи сабаблар фанга ҳам ноъмалум. Ўғлингизда ўткир лейкоз аниқланди. Биз қўлимиздан келганини қиламиз, бироқ сиздан ҳам ҳаракат, сабр ва куч керак бўлади.
Аёлнинг бошига осмон қулаб тушгандек, гўёки бутун вужуди парча-парча бўлиб кетаётгандек, бармоқларидан то сочлари учигача музлаб бораётгандек туюлар, доктор аёлнинг сўзлари эса узоқ-узоқлардан акс садо бўлиб таралаётгандек эшитиларди. “Оққон… Лейкоз… Ҳаммаси Худодан… Ҳаммаси…”
* * *
— Ойи, дўхтий хола қўлимми оғйитди… Бошқа кемийлик?
— …
— Ойи мен катта бўлсам дўхтий бўлмайман, қаянг, дўхтий ёмон экан, ҳаммани йиғлатайкан. Ана, сизни ҳам йиғлатибди. Ойи-ии?
— Болакай қулочини кенг ёзганча онасининг йўлини тўсди. Кўзларидан оқаётган ёшлар аллақачон юзини ҳўл қилиб улгурган аёл юришдан тўхтади-ю, ўғлининг пойига чўк тушди.
— Ойижон, йиғламанг? Йиғламанг ойи…
— Хўп болажоним, йиғламайман. Мана қара, йиғламаяпман?
Аёл ўғлининг мунчоқдек тим қора кўзларига, дадасининг сочларидек жингалак, майин сарғиш сочларига, оппоқ, ширингина юзчаларига бир нафас тикилиб турди-ю, пешанасига лабларини босди.
“Эй Художон! Ўзинг неча йиллар, неча азоблар, неча синовлар эвазига берган бахтингни мендан тортиб олма! Дард берсанг мана менга бер ҳаммасига розиман, фақат уни асра, асра Художон…”
* * *
— Балки адашишгандир? Ахир улар ҳам оддий бир банда, улар ҳам ҳаммага ўхшаб адашишади, Гул?
Эркак қаршисида қалтирабгина турган, бир кунда муштдек бўлиб қолган вужудни бағрига босар экан, ич-ичидан отилиб чиқаётган вулқонни тишини-тишига босиб орқага қайтарар, минг тиришмасин тўсқинлик қилолмаётган, қароқларини ачиштираётган ёшларини аёлнинг сочлари орасига яширарди.
— Ҳаммаси яхши бўлади… Мана кўрасан, ҳаммаси яхши бўлади Гул, менга ишон, мени айтди дейсан ҳали…
Аёл яқиндагина уйқуга кетган боласини уйғотиб юбормаслик учун оғзини жон-жаҳди билан беркитиб, силкиниб-силкиниб, елкасини эзаётган дард ўзини суяб турган тоғга ҳам оғирлик қилишини ҳис этиб йиғлар, кафтларида ғижимланганиб кетган шифокор хулосаси оёқлари остига учиб тушганини ҳам ҳис этмас, бутун дарду-дунёси фақатгина бир истак ўти ичра ёниб борарди:
“Менга бер, ундан олгин-у, менга бер шу дардни…”
* * *
— Ойижон мен ёмон касалманми?
Ўз ёғига қоврилиб ўтирган аёл қучоғидаги фарзанднинг саволидан бир сапчиб тушди:
— Нега бундай деяпсан болам?
— Мунисанинг ойиси айтди. Ўйнагани чиққандим, Мунисани қўлидан тойтиб уйига опкийиб кетди. “Нажот билан ўйнама энди, у ёмон касал, юқади” деди.
— Бекор айтибди болам, бекор айтибди…
Аёл кун сайин сўлиб бораётган гулдек бўлиб қолган боласини аста қучди.
— Мунисанинг ойиси ҳали айтган гапига пушаймон бўлади болам.
— Ойи, боя тишимни ювмоқчи эдим, қонаб кетди. Лекин сизга айтмадим, чунки айтсам йиғлайсизда. Яхши қилибманми?
Аёлнинг шундоқ ҳам тўкилай-тўкилай деб турган бардоши ожизлик қилди. Болани жойига ётқизди-ю, югуриб ташқарига чиқиб кетди…
* * *
Аёл кунларини бетиним, тунларини беором ўтказди. Неки умид учқуни бор, учиб борди, неки малҳам-у дори бор дунёнинг у чеккасидан бўлсада олиб келтирди, қаердаки “сувга суф деса дармонга айланадиган” табиб бор, болажонини етаклаб олиб борди. Дарду фикри қон, дор
и-дармон, муолажага айланди.
— Балки шуниси фойда берар?
Эркак аёлининг ўзига термилиб турган, икки дунё дарди-ю, умиди учқунлаб турган кўзларига қараб йўқ дея олармиди? Икки ҳалак жон дардга дармон излаш билан ҳаловатни унутишди. Тунлар кўкка чўзилган кафтлардаги дуолар баъзан шундай уйқаш бўлиб кетардики, иккисининг тилидан, дилидан отилиб чиқаётган илтижо бир бўлиб жаранглаб кетарди:
“Неки дард бўлса менга бер, ундан ол, уни асра Художон!”
* * *
Аёл ичкаридан эшитилаётган овозларга бир зум қулоқ тутиб турди-ю, қўлидаги патнисни тушириб юборай деди.
— Шунча елиб-югурганларинг етар! Аҳволингга бир қара, озиб-тўзиб чўпдек бўлиб қолибсан болам! Ўзи бошда қаршилик қилганимда оёқ тираб туриб олиб шунга уйланмаганингда эди, шунча дард ҳам йўқ эди.
— Ойи, унда нима гуноҳ? У ҳам куйиб кетди ахир…
— Куяди-да! Авлодида бордирда касал-пасал, боласига ҳам ўтган. Нима, мени куймаяпти деб ўйлайсанми? Мен сўрамаяпманми Худодан шифо? Лекин қани шунча югурганларингни фойдаси? Ҳали қон топиш керак деб чопасан, ҳали дори-дармон… Минг ҳаракат қилганинг билан Аллоҳнинг хоҳиши бўлади. Ҳали белинг тўла бола…
Йўқ, чидолмади. Чойнак пиёлаларни зарб билан улоқтирди-ю, ўғли ётган хонага югурди. Кетидан “ҳай-ҳай”лаб чиққан қайнанасига қараб ҳам қўймади. Шифтга термулганча худди катталардек хаёл суриб ётган фарзандини кўтариб олди. Вужуди дир-дир титраганча юз-кўзларидан ўпди, титроқ бармоқлари билан тўкилиб, сийраклашиб кетган сарғиш сочларини силади.
— Болам, жоним болам менинг! Биз енгамиз болам! Ҳали ҳаммаси пушаймон бўлади, нотўғри айтган эканмиз, мана тузалиб, отдек бўлиб кетдику Нажот дейишади. Ота-онасининг елиб-югурганлари бекор эмас экан, мана фойда берди, касаллик ариди-ку, дейишади. Ҳали Нажот катта йигит бўлиб, ота-онасининг юзини ёруғ қиладиган йигит бўлганда, дадаси иккимиз қариб-қартайиб қолганда қўлларимиздан тутиб Ҳажларга олиб борганда… Ҳаммаси оғзини ушлаб қолади болам! Фақат сен чида, кураш болам, биз кучли бўлишимиз керак! Ҳеч кимга, ҳеч нимага қулоқ солма, фақат мени эшит, фақат менга суян. Мана кўрасан, биз бу дардни бирга енгамиз, ҳали бизнинг тонглар отади, шундай оппоқ тонглар отади-ки…
Аёл фарзандининг қулоқларига узоқ шивирлади, узоқ, жуда ҳам узоқ бағрига босиб турди. Кўзларидаги ёш бағридаги миттигина вужуднинг совуб бораётган юзларига томгач, кўксида ожизгина уриб турган юракча тўхтаб қолгач… Турмуш ўртоғининг жон ҳолатда кимгадир қўнғироқ қилиб бақириб чақиргач, қайнанасининг қалтироқ қўллари қучоғидаги митти вужудни тортқилай бошлагачгина ўзига келди. Ён атрофида югураётган одамларга, ўзига қараб нималардир деётган, юзларига сув сепаётган эрига бир нафас телбаларча қараб турди-ю… Бор овозда чинқириб юборди.
— Болаа-ааммм!!!
* * *
Аёл аввалига юзларини оҳиста силаётган илиқ кафтчалар ҳароратини сўнг… Кўзёшдан ҳўл бўлиб кетган ёстиқни ва… Ўзига термулиб турган нигоҳларни ҳис қилди.
— Нега бақирасан? Барибир кўнглинг тинчимаса керак деб Нажотни поликлиникага олиб чиқиб келгандим. Иссиғи ўтган, совуқлик нарсалар едириб туринглар, лимон чой ичсин дейишди. Айтарлик ҳеч гап йўқ экан. Сен бўлса ваҳима қилиб ўтирибсан. Нима ёмон туш кўрдингми?
Аёл ҳануз атрофига карахтланиб боқар, тушми бу ё ўнг фарқлай олмасди. Юзларини силаётган қўлчалар бўйнидан қучгач, “Ойижон, йиғлаяпсизми? Йиғламанг, мен ёнингиздаман-ку!” деган ширин ва қадрдон овозни эшитгачгина ўзига келди.
Жонининг бир парчаси, дилбандини бағрига босиб, юзчаларидан тинмай ўпар экан, ўзига ҳайрон тикилиб турган умр йўлдошига жилмайиб қарар, ёш қотиб қолган лаблари билан тинмай Аллоҳга шукр айтарди…
@hayotiy_hikoyalari