Орадан бир неча йиллар ўтди. Хамон ўша-ўша, хўроз қўногида безовталаниб, сўфи азон айтишга тайёргарлик кураётган махали одатдагидек одамлар муюайиб гузар томон оқмоқда эдилар. Қишлоқда деярли ҳеч қандай ўзгариш бўлмаган, фақатгина автобуслар сони эндиликда тўрттага етганди, холос. Бироқ хўроз ҳамон ўшандай бир хил қичқираёгган Ш иринсойнинг тонгларидан бирида унга ҳамоҳанг бўлиб қўшилган янги бир мунгли нола мудроқ одамларнинг эътиборини ўзига тортди. Нола шундай дардли ва аламли эди к и , эш итганнинг ю рак-бағрини ўртаб юборарди. Овоз Хури аянинг уйидан келарди. Ҳамма хайрон. “Во ажаб! Кечагина тўю-томоша, шоду хуррамлик бўлган бу хонадонда қандай синоат юз берди экан?” деган савол йўловчиларнинг хаёлини безовта қила бошлаган эди...
Ж онига теккан шабнамнинг совуқ томчиларини тўзғитмоқ бўлиб бабақхўроз қанотларини тўсатдан силкитиб юборади. Томчилардан сесканган қўиоқдаги қолтан товуқаар эса, хўрознинг бу бемаврид қилиғидан норози бўлгандай “гақ” деган бўғиқ овоз чиқариб қўйишади. Уйқуси қочган хўрознинг бу ҳолатдан баттар ғаши келади. Бу маҳалда қишлоқ масжитининг сўфиси таҳорат қилаётган, гузарда турган икки автобус томон эса, ҳали нонушга қилмаган одамлар жунжика - жунжика, томоқларини қира-қира оқиб келаётган бўладилар. Улар руль устида мудраёттан ҳдйдовчига эш и т и л а р -эш и т и л м а с сал ом бер ган бўладиларда, ўриндиқларни эгаллаб, ўзлари ҳам пинакка кетадилар. Кўи ўтмай бетоқат бабақхўроз қичқиришни, сўфи эса азон чақириш ни бош лай ди . Ҳ адем...
Кузнинг илк кунлари. Зарифа ўғиллари ва қизига қараб, бир дам хаёлга толди. «Вақт аёвсиз югуради, бирпасда катта бўлиб қолишди. Ўғилларим худди раҳматли отасига ўхшайди. Ўзларини тутиши ҳам, гапириши ҳам. Айниқса, Сардор отасининг қуйиб қўйгандек ўзгинаси. Илоҳим, умри ўхшамасин!» — Ойи, энди катта бола бўлиб қолдим, мактаб учун овқат пулини кўпроқ берасиз, шундайми? — Сарварнинг кўзлари чақнади. — Ойи, менга қўғирчоқ олиб беринг, — кенжатойининг чучук тилларидан сўзлар бийрон чиқаётганди, — ўзи юрадиганидан. — Менга эса машина! — гапга қўшилди Суҳроб. Зарифа лабини тишлади. Қўлида бор-йўғи рўзғор учун етадиган пул. У ҳам бўлса, энг асосий озиқ-овқатга аталган. Аёлнинг бўғзига тиқилган оғриқ, хўрлик кўзларига беихтиёр ёш қалқитди. Лекин...
— Нажотнинг бурни яна қонади… — Болалигимда меникиям шунақа кўп қонарди. Ширинлик еяверганидан бўлса керак. — Иштаҳаси ҳам йўқ, деярли ҳеч нима емади. Рангиям бошқачароқми-ей… Шифокорга олиб борсакмикин а? — Ваҳима қилаверма! Бола дегани шунақа оғриб, тузалиб, думалаб-юмалаб катта бўлади. Сенга қолса оёғига тикан кирса ҳам шифокорга югуртирсанг! Аёлнинг ич-этини кемириб турган ҳадик ўти пасаймади. Каравотчасида ширингина ухлаб ётган ўғли – беш йил деганда Худодан тилаб-тилаб олган фарзандининг ёнига борди, пешанасидан аста силади, иситмаси йўқ. Дўмбоққина юзчалари озиб қолгандек туюлиб кетди. “Эртага барибир шифокорга кўрсатиб келаман. Ҳечқурса кўнгил қурғур тинчиши учун…” * * * — А?! Л..Лейк.. — Лейкемия. Оққон, қон...
— Гавҳар опа, навбатдаги режамизни муассисларга тасдиқлатиб келишимиз керак экан, — деди эшикни тақиллатиб, сўнг қия очган котиба қиз Рухшона.
- Салом яҳшимисиз? Анчадан буён қўл телефонингизга қўнғироқ қилдим, жавоб бермадингиз, нима учун?- савол берди қиз, келганидан бери атрофга олазарак бўлиб, у ёқдан бу ёққа юриб турган севган йигитига. - Нима гапинг бор эди? Тезроқ айта қол, зарур ишим бор, кетишим керак,- саволига жавоб ҳам бермади йигит. - Бирпас шошмай туринг, айтмоқчи бўлган гапим иккимизга ҳам тегишли. - Нима бўлди яна, тезроқ гапирсангчи!, - бироз овозини баландлатди йигит. - Мен она бўламан! Бизнинг фарзандимиз бўлади. - Нимааа??? Ёлғон гапирма! Ишонмайман, - кутилмаган хабарни эшитиб, қошлари чимирилиб турган жойида бир муддат қотиб қолди. - Бу хабардан хурсанд бўлмадингизми, ёлғонмас гапим, ростдан она бўламан. - Бўлиши мумкин эмас, бу мумкин эмас... - Сизга...
~Назирани тушганигаям уч йил булди. Лекин хали -хануз аразчилиги хеч йуколмади, Эри Азамат Ут учирувчи булиб ишлайди. Бир Кизи бор учга кирган. Назирани иккинчи Келин булган, Катта Овсини Мусофирликда Эри билан ишлайди. Икки Фарзанди Кайнонасига колган. Улар хам катта булиб колишган. ........ ~Кунда рузгор ишларида хам ёкиб ёкмай зурга киларди. Кайнонаси аразчилигини билиб бечора мик этмайди, агар гапириб нетиб куйса Махалла куй олди -да шарманда булишдан куркиб мик этмай юрарди. Йулдош ака бироз жахлдор эдилар. Мактабда Мехнатдан дарс берардилар. Назирага сал каттик гапиришса дарров боласини зарда килиб уриб аламини боласидан оларди. Минг афсус булиб гапиришганларига пушаймон булиб коларди. ~Хар куни Телевизиорда сериал беради. Уша...
Robbig‘fir varham vahdin`i ilat-tor`iqil-aqvam va ta-j`avaz ’amm`a ta’lam, innaka antal-az`izul akram. All`ohumma inn`i as’alukal-’afva val-’`afiyata fid-duny`a val-`axiro. Parvardigorim, meni rahmat va mag‘firat et. To‘g‘ri yo‘lga boshla. O‘zing bilgan gunohlarimni kechir. O‘zing karamlisan. Iloho, Sendan afv va ofiyat tilayman ikki dunyoda.
Dushanba kuni barvaqt Sadiya oʻqishga otlandi. Alining uyiga nigoh tashlamay oʻtib ketmoqchi edi, osmondan tushgandek qarshisida yigit paydo boʻldi. - Gaplashib olaylik! - buyruq ohangida dedi Ali. - Daf boʻl! - dargʻazab boʻldi Sadiya uning ohangidan. - Shundoq ham kech qolyapman. - Oʻzim eltib qoʻyaman. Bir necha soniya muhlat ber. - Koʻzimga koʻrinma! - Alining koʻzlariga bor nafratini nigohi ila sanchib qoʻydi qiz. Ali bunday munosabat kutmagan edi. Axir bu Sadiya! U arazlaydi ammo tez unutadi. Yana kuladi, kuldiradi. Nahotki xizmatkorligini yuziga solish shunchalar ogʻir botgan boʻlsa? Alining yaqinlaridan biri... yoʻq, eng yaqin odami ekanligini bilib turib shu birgina soʻz uchun uni zulmat ichra yolgʻiz tashlab ketish insofdanmi...