സയൻസും രാഷ്ട്രീയവും, ഭാഗം-2.

Vaisakhan Thampi

April 16 at 11:20 AM

·സയൻസും രാഷ്ട്രീയവും, ഭാഗം-2.
(ഇന്നലെ എഴുതിയ ഒന്നാം ഭാഗം വായിച്ചിട്ട് തുടരുമല്ലോ)

പ്രശ്നം കണ്ടെത്തലും അതിന് പരിഹാരം കാണലും രണ്ട് വെവ്വേറെ ജോലികളാണെന്ന് നേരത്തേ പറഞ്ഞു. പ്രശ്നം കണ്ടെത്തൽ താരതമ്യേന പെട്ടെന്ന് അവസാനിയ്ക്കും. "ദാ നോക്കൂ അന്ധവിശ്വാസം", "ദാ നോക്കൂ അഴിമതി", തുടങ്ങിയ പ്രസ്താവനകളിൽ അത് പൂർത്തിയാകും. അതൊരു മോശം കാര്യമാണെന്നല്ല പറഞ്ഞുവരുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന്, അന്ധവിശ്വാസം എന്താണ്, എവിടെയാണ് എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്നത് തന്നെ ശ്രമകരമായ കാര്യമാണ്. പക്ഷേ നായിക ഗുണ്ടകളാൽ വലയപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്ന് മനസിലാക്കുന്നത് പോലെയേ അതാകുന്നുള്ളൂ. ആര്, എങ്ങനെ അവളെ പുറത്തുകൊണ്ടുവരും?

രാഷ്ട്രീയത്തോടുള്ള പൊതുവായ മനോഭാവം മുന്നേ പറഞ്ഞല്ലോ. നമ്മുടെ ഏറ്റവും പോപ്പുലർ പ്രശ്നപരിഹാരമാർഗമായ വില്ലവൽക്കരണത്തിന്റെ സുപ്രധാന ഇരയാണ് രാഷ്ട്രീയക്കാർ. ഒരു പ്രശ്നത്തിന് പരിഹാരം കാണണമെങ്കിൽ, ആദ്യം അതിന് ഉത്തരവാദിയായ ഒരു വില്ലനെ കണ്ടുപിടിക്കുക, പിന്നെ ആ വില്ലനെ ഒതുക്കിയാൽ പരിഹരിക്കാമെന്ന് നിർദ്ദേശിക്കുക- ഇതാണ് വില്ലവൽക്കരണരീതി. പാഠപുസ്തകത്തിലെ ചലനനിയമം പഠിക്കുന്നതുപോലെയാണ് പിന്നെ പ്രയോഗം. സൗകര്യത്തിന് ഏതെങ്കിലും ഒരു വേര്യബിളിനെ മാറ്റിനിർത്തി അതങ്ങോട്ട് ശരിയാക്കുക. പോലീസുകാർ, KSRTC ഡ്രൈവർമാർ, എന്നിങ്ങനെ കുറേ റെഡി-മെയ്ഡ് വില്ലൻമാർ വേറെയുമുണ്ട്. പക്ഷേ സമൂഹത്തിൽ പരസ്പരം കെട്ടുപിണഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന പല വിഭാഗങ്ങളിൽ ഒന്നിനെ മാറ്റിനിർത്തി നന്നാക്കുക എന്ന ആശയത്തിലാണ് പ്രായോഗികത മുട്ടുംകുത്തി വീഴുന്നത്. കാരണം ഈ മാറ്റിനിർത്തൽ പേപ്പറിലേ പറ്റൂ. രാഷ്ട്രീയക്കാർ എന്നെഴുതുമ്പോൾ എല്ലാ രാഷ്ട്രീയക്കാരും താനേ അതിൽപ്പെടുമല്ലോ. പക്ഷേ ആരൊക്കെയാ അവർ? എവിടെയൊക്കെയാ അവർ ഉള്ളത്? നിയമസഭയ്ക്കകത്തും, മന്ത്രിയുടെ കാറിലും, തൊട്ടപ്പുറത്തെ ജംഗ്ഷനിലും അവരുണ്ട്. ഒക്കേറ്റിനും ഉപരി, ജനാധിപത്യത്തിൽ എഴുതുന്ന നിങ്ങളും അതിൽ പെടുന്നു! ഒരു സ്കൂളിൽ ഒരുമിച്ച് പഠിച്ചവരോ, ഒരു വാർഡിൽ അടുത്തടുത്ത് താമസിച്ചവരോ ആണ് പോലീസും ഡ്രൈവറുമൊക്കെ ആവുന്നത്. അല്ലാതെ പോലീസിനേയും പട്ടാളക്കാരേയും ടീച്ചർമാരേയും വെവ്വേറെ ഫാക്ടറികളിൽ ഉണ്ടാക്കുന്നതൊന്നുമല്ലല്ലോ.

സയൻസും രാഷ്ട്രീയവും തമ്മിൽ ബന്ധമില്ലായിരിക്കാം. ശാസ്ത്രീയമായതെന്ത് എന്ന ചോദ്യത്തിന്റെ ഉത്തരം ഒരിയ്ക്കലും രാഷ്ട്രീയതീരുമാനമാവുകയുമില്ല. പക്ഷേ ഒരു സമൂഹത്തിൽ ശാസ്ത്രീയമായത് വേണോ വേണ്ടയോ എന്നത് ഒരു രാഷ്ട്രീയതീരുമാനമാണ്, നമുക്കിഷ്ടപ്പെട്ടാലും ഇല്ലെങ്കിലും. ശാസ്ത്രീയമായത് തെരെഞ്ഞെടുക്കപ്പെടണമെങ്കിൽ അതിന് അധികാരമുള്ളവർക്ക് ആ ബോധ്യമുണ്ടാവണം. അതായത്, ഒന്നുകിൽ ശാസ്ത്രമറിയാവുന്ന രാഷ്ട്രീയക്കാർ വേണം, അല്ലെങ്കിൽ ശാസ്ത്രമറിയാവുന്നവർ രാഷ്ട്രീയത്തിലെത്തണം. പക്ഷേ അല്പസ്വല്പം സയൻസൊക്കെ പഠിച്ചാൽ പിന്നെ രാഷ്ട്രീയം അശ്ലീലമാണെന്നാണ് നമ്മുടെ ധാരണ. "ഈ കൺട്രി ഫെല്ലോസിന് സയന്റിഫിക്കായി ചിന്തിച്ചുകൂടെ?" എന്നാണ് മനോഭാവം (യെവിടെ, നാഷണൽ ലെവൽ സയന്റിഫിക് സ്ഥാപനങ്ങളിൽ ആരതിയുഴിഞ്ഞ് ഉപകരണം ഇൻസ്റ്റാൾ ചെയ്യുന്ന നാട്ടിലാണ് രാഷ്ട്രീയക്കാർ സയന്റിഫിക്കാവുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്!). പഠിപ്പുള്ള രാഷ്ട്രീയക്കാരൻ വേണം, പക്ഷേ പഠിക്കുന്നവർക്ക് രാഷ്ട്രീയം വേണ്ട എന്ന വിരോധാഭാസമാണ് നമ്മുടെ മുദ്രാവാക്യം.

അടുത്തിടെ കണ്ട ചില അഭിപ്രായപ്രകടനങ്ങളാണ് ഇത്രേം എഴുതാൻ പ്രചോദനമായത്. രാഷ്ട്രീയക്കാരായ നേതാക്കൾ ഹോമിയോപ്പതിയെ പരസ്യമായി പിൻതാങ്ങിയതാണ് ഒരു പ്രശ്നം. തെറ്റാണ്, അശാസ്ത്രീയമായ രീതികൾക്ക് ഈ സമയത്ത് പ്രചാരം കൊടുക്കുന്നത് അപകടകരമാണ്, അത് ശക്തമായി വിമർശിക്കപ്പെടേണ്ടതാണ്. പക്ഷേ പലരും (യുക്തിവാദികൾ തന്നെ) പറയുന്നത് രാഷ്ട്രീയക്കാർക്ക് വിവരമില്ലാത്തതാണ് ഇവിടത്തെ പ്രശ്നം എന്നാണ്. ഇതാണ് വില്ലവൽക്കരണം. പ്രശ്നം ചൂണ്ടിക്കാണിക്കലിനപ്പുറം പരിഹാരം നിർദ്ദേശിക്കലിന്റെ മേഖലയിലേയ്ക്ക് കടക്കുന്ന വാദമാണത്. കേരളത്തിലെ മൂന്നരക്കോടി മനുഷ്യർക്കും കൂടി 140 എം.എൽ.ഏ.മാരാണ് ഉള്ളത്. അതായത്, രണ്ടര ലക്ഷം ആളുകളെയാണ് ഒരു MLA പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നത്. ആനുപാതികമായി നോക്കിയാൽ, ഹോമിയോപ്പതി അശാസ്ത്രീയമാണെന്ന് ബോധ്യമുള്ള രണ്ടരലക്ഷം പേരെങ്കിലും നാട്ടിലുണ്ടെങ്കിലേ, ആ ബോധ്യമുള്ള ഒരു MLA-യെ പ്രതീക്ഷിക്കാനാവൂ. അതേ കണക്കിന് എത്ര മന്ത്രിമാരെ പ്രതീക്ഷിക്കാം? കേരളത്തിൽ 17.5 ലക്ഷം പൗരർക്ക് ഒരു മന്ത്രി എന്നതാണ് അനുപാതം. നമ്മൾ യുക്തിവാദികളുടെ മട്ട് കണ്ടാൽ, നമ്മൾ നടത്തുന്ന ഏകദിന സെമിനാറും ഒരുമണിക്കൂർ യൂട്യൂബ് വീഡിയോസുമൊക്കെ കണ്ട് സോ-കോൾഡ് രാഷ്ട്രീയക്കാർ നേരെ പോയി ഹോമിയോപ്പതി നിരോധിക്കും എന്ന് നമ്മൾ സീരിയസ്സായി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് എന്നേ തോന്നൂ. അങ്ങനെ അഗ്രഹിക്കാം, പക്ഷേ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത് വിഡ്ഢിത്തമാണ്. ഈ മാറ്റമൊക്കെ മുകളിൽ നിന്ന് താഴോട്ടല്ല, താഴെ നിന്ന് മുകളിലോട്ടേ നടക്കൂ. പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുക, നാളത്തെ നയരൂപീകരണങ്ങളിൽ ഇതൊക്കെ അറിയാവുന്നവരാണ് എത്താൻ പോകുന്നത് എന്നുറപ്പിക്കാൻ നോക്കുക.

എനിയ്ക്ക് രാഷ്ട്രീയക്കാരുമായിട്ടും, രാഷ്ട്രീയക്കാരോട് പരമപുച്ഛമുള്ള യുക്തിവാദി-പുരോഗമനവാദ്യാദികളോടും ഇടപെട്ട് പരിചയമുണ്ട്. സത്യം പറയാലോ, രാഷ്ട്രീയക്കാര് ചില പ്രശ്നങ്ങൾ പരിഹരിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് "എനിക്കീ കഴിവില്ലാതെ പോയല്ലോ" എന്നത്ഭുതപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. കുതിരയ്ക്ക് കൺമറ വെച്ചതുപോലെ നേരേ മുന്നോട്ടല്ല അവർ നോക്കുന്നത് എന്നതാണ് ഏറ്റവും ശ്രദ്ധേയം. സൈഡിലുള്ളതും മുന്നിലേയ്ക്ക് കയറാൻ സാധ്യതയുള്ളതുമായ മിക്കതും അവരുടെ കണ്ണിൽ പെടും. പൊതുവേ യാതൊരു കഴിവുമില്ലാത്തവരാണ് രാഷ്ട്രീയത്തിലിറങ്ങുന്നത് എന്നൊരു പൊതുബോധം നിലവിലുണ്ട്. പക്ഷേ ഒരു അതിര് തർക്കത്തിലിടപെടുന്ന സാദാ പഞ്ചായത്ത് മെമ്പർ പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന ചില സ്കില്ലുകൾ ഉണ്ട്. അതിന്റെ തന്നെ വളരെ സങ്കീർണമായ ലെവൽ, രണ്ട് വകുപ്പുകൾ തമ്മിലുള്ള പ്രശ്നം പരിഹരിക്കുന്ന മുഖ്യമന്ത്രിയിലും കാണാനാകും. ചിലപ്പോഴൊക്കെ ഒരു തമാശയ്ക്ക് വേണ്ടി ഇത്തരം സന്ദർഭങ്ങളിൽ ഒരു 'അരാഷ്ട്രീയ'യുക്തിവാദി ആയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് ഞാൻ സങ്കല്പിച്ചുനോക്കാറുണ്ട്. അരാഷ്ട്രീയനല്ലെങ്കിലും, പൊളിട്ടിക്കൽ സ്കില്ലില്ലാത്ത യുക്തിവാദി എന്ന നിലയിൽ എന്നെത്തന്നെ സങ്കല്പിച്ചുനോക്കിയാൽ പോലും കോമഡിയാണ്. അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും നിന്ന് വഴക്ക് കൂടുന്ന ആളുകൾ മിക്കവാറും യാതൊരു യുക്തിയുമില്ലാത്ത വാദങ്ങളായിരിക്കും മുന്നോട്ട് വെക്കുന്നത്. യുക്തിവാദ ട്രെയിനിങ് വച്ച് ആദ്യം ചെയ്യുക അപ്പറഞ്ഞ വാദം ഏത് 'ഫാലസി'യാണ് എന്ന് കണ്ടുപിടിക്കലാണ്. ഫാലസിയ്ക്ക് പേരിടീലും കഴിഞ്ഞ് വാദത്തിലെ യുക്തിയും അയുക്തിയും വെയ്റ്റെടുത്ത് തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോഴേക്കും മിക്കവാറും വഴക്ക് കൊലപാതകമായിട്ടുണ്ടാകും! രാഷ്ട്രീയക്കാരൻ ചിലപ്പോൾ അന്ധവിശ്വാസിയായിരിക്കും, നേതാവിന്റെ ന്യായീകരണത്തൊഴിലാളി ആയിരിക്കും, അങ്ങനെ പല കുഴപ്പങ്ങളുമുള്ള ആളായിരിക്കും. പക്ഷേ മിക്കവാറും അയാളാ വഴക്ക് കോംപ്രമൈസാക്കി അവിടെവെച്ച് തന്നെ വേലീം കെട്ടിച്ചിട്ട് പോകും. (ഈ പാരഗ്രാഫ് ഉൾപ്പെടുത്തിയത് എന്റെ നിലപാടുകൾ എങ്ങനെ ഉണ്ടായി എന്നതിന് ഒരു സൂചനയായിട്ടാണ്. യുക്തിവാദിയ്ക്ക് വേണമെങ്കിൽ 'anecdotal fallacy' എന്ന പ്രയോഗം കൊണ്ട് ഇത് മൊത്തം റദ്ദ് ചെയ്യാനാകും.)

സാമൂഹ്യപ്രശ്നങ്ങൾക്ക് പരിഹാരം സമൂഹത്തിലെ ഭരണസംവിധാനം വഴിയാണ് ഉണ്ടാവുക. നമ്മുടെ നാട്ടിലാണെങ്കിൽ, അത് ജനാധിപത്യത്തിലൂടെയായിരിക്കും. അതാണ് അവിടത്തെ ഗുണവും ദോഷവും. ജനത്തിൽ എല്ലാവർക്കും പങ്കുള്ളതുകൊണ്ട്, എല്ലാവരുടേയും താത്പര്യങ്ങൾ പരിഗണിക്കപ്പെടും എന്നതാണ് ഗുണം. ജനത്തിൽ ഭൂരിഭാഗം അന്ധവിശ്വാസികളാണെങ്കിൽ, അന്ധവിശ്വാസമായിരിക്കും നടപ്പിലാവുക എന്നതാണ് ദോഷം. പാക്കേജാണ്. രണ്ടും കൂടിയേ എടുക്കാൻ പറ്റൂ. ഒരു സമൂഹത്തിലെ ജനാധിപത്യഭരണത്തിന് അവിടത്തെ ജനങ്ങളുടെ ഗുണനിലവാരമേ ഉണ്ടാകൂ. പക്ഷേ ജനാധിപത്യ ഭരണസംവിധാനത്തിൽ കുഴപ്പമുണ്ടെങ്കിൽ, നിങ്ങളതിനകത്ത് ജീവിക്കുന്ന ആളാണെങ്കിൽ, അതിനെ അതിനകത്തുനിന്നുകൊണ്ട് തിരുത്തുക എന്ന ഒറ്റ ഓപ്ഷനേ മുന്നിലുള്ളൂ. അവിടെ വേറെ സമാന്തരസംവിധാനങ്ങളൊന്നും ലഭ്യമല്ല. ഉള്ളതെല്ലാം അതിനകത്താണ്. 'ഇവിടെ ഒന്നും ശരിയല്ല, എനിയ്ക്ക് പ്രവർത്തിക്കാൻ പറ്റിയ സ്ഥലമല്ല' എന്ന ചിന്തയുമായി നടക്കുന്ന കുറേ പുരോഗമനവാദികളെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ബാക്കിയെല്ലാം പെർഫക്റ്റാണെങ്കിൽ മാത്രം ഉപയോഗിക്കാൻ പറ്റിയ ആശയങ്ങൾ കൊണ്ട് യാതൊരു പ്രയോജനവുമില്ല എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം.

ആവർത്തിക്കുന്നു, തിരുത്താൻ പദ്ധതിയുള്ളവർക്കും, തിരുത്തലിന്റെ ഭാഗമാകാൻ താത്പര്യമുള്ളവർക്കും മാത്രം ബാധകമായ കാര്യമാണീ പറയുന്നത്. പ്രശ്നങ്ങൾ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നതിൽ താത്പര്യം ഒതുങ്ങുന്ന ആളുകൾക്ക് ഇത് ബാധകമല്ല. അതല്ലെങ്കിൽ ഇവിടെ 'ഇങ്ങനെ പോരാ' എന്നുപറഞ്ഞ് നിർത്താൻ പറ്റില്ല, 'പിന്നെങ്ങനെ വേണം?' എന്ന് കൂടി പറയേണ്ടതുണ്ട്. ആ പറയുന്നത് 'ഗുണ്ടകളെയെല്ലാം ഇടിച്ച് നിരപ്പാക്കിയിട്ട്' എന്ന ലൈനിൽ ആകാനും പാടില്ല. പറഞ്ഞല്ലോ, അതൊരു ചോയ്സാണ്.

(ഇവിടെ രാഷ്ട്രീയം എന്ന വാക്കുകൊണ്ട് 'പാർട്ടിയിൽ ചേരൽ' അല്ല ഉദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നത്. പക്ഷേ അതിനർത്ഥം പാർട്ടികൾ പാടില്ല എന്ന നിലപാടാണുള്ളത് എന്നല്ല. പാർട്ടികളും അവരുടെ പൊതുനയങ്ങളുമാണ് സമൂഹത്തെ ചലിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള പ്രായോഗിക ജനാധിപത്യ മാർഗം എന്നാണ് എന്റെ ബോധ്യം. പാർട്ടികളുടെ പൊതുനയത്തിലും നേതാക്കളുടെ ധാർമികതയിലും നിലപാടുകളിലുമൊക്കെ കുഴപ്പം കണ്ടെത്താനായേക്കും. അത് തിരുത്താൻ ഓരോ പൗരനും ബാധ്യതയുണ്ട്, എതിർക്കാൻ അവകാശമുണ്ട്. "ഞാനത് ചെയ്യുന്നുണ്ടല്ലോ" എന്ന് ചിലർക്കെങ്കിലും പറയാനായേക്കും. പക്ഷേ എല്ലാവരുമത് ചെയ്യുന്നില്ല എന്നതും, ചെയ്യാത്തവർക്കും നിങ്ങളുടെ തന്നെ അവകാശാധികാരങ്ങൾ ഉണ്ട് എന്നതും മറക്കാൻ പാടില്ല. വലിക്കാൻ ആള് കുറയുമ്പോൾ വലിയ്ക്കുന്നവർക്ക് ആയാസം കൂടും, ചിലപ്പോൾ വലിഞ്ഞില്ല എന്നുതന്നെ വരും. കൈകെട്ടി നിക്കുന്നവരെക്കൂടി കയറിൽ കൈവെക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുകയല്ലാതെ വേറെ വഴിയില്ല. Democracy is not a one-stop solution anyway!)