നോർത്രോപ്പ് ടാസിറ്റ് ബ്ലൂ: അദൃശ്യ നിരീക്ഷണത്തിന്റെ തുടക്കം
സൈനിക ചരിത്രത്തിലെ ഏറ്റവും രഹസ്യ സ്വഭാവമുള്ള വിമാനങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് നോർത്രോപ്പ് ടാസിറ്റ് ബ്ലൂ (Northrop Tacit Blue). "വേൽ" (Whale) എന്നും "ഏലിയൻ സ്കൂൾ ബസ്" (Alien School Bus) എന്നുമൊക്കെ വിളിപ്പേരുണ്ടായിരുന്ന ഈ വിമാനം, സ്റ്റെൽത്ത് സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ വളർച്ചയിൽ നിർണായകമായ പങ്ക് വഹിച്ചു. ശത്രുവിന്റെ കണ്ണിൽപ്പെടാതെ നിരീക്ഷണം നടത്താൻ കഴിവുള്ള വിമാനങ്ങളുടെ സാധ്യതകൾ തെളിയിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ഇതിന്റെ പ്രധാന ലക്ഷ്യം.
രഹസ്യമായ പിറവി
1970-കളുടെ അവസാനത്തിൽ അമേരിക്കൻ വ്യോമസേനയുടെ "ബാറ്റിൽഫീൽഡ് സർവൈലൻസ് എയർക്രാഫ്റ്റ് എക്സ്പിരിമെന്റ്" (Battlefield Surveillance Aircraft eXperiment - BSAX) എന്ന രഹസ്യ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായാണ് ടാസിറ്റ് ബ്ലൂ വികസിപ്പിച്ചത്. ശത്രുക്കളുടെ വ്യോമ പ്രതിരോധ സംവിധാനങ്ങളെ കബളിപ്പിച്ച്, യുദ്ധക്കളത്തിന് മുകളിൽ പറന്ന് വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കാൻ കഴിയുന്ന ഒരു വിമാനമാണ് അവർക്ക് വേണ്ടിയിരുന്നത്. ഇതിനായി, കുറഞ്ഞ റഡാർ പ്രതിച്ഛായ (low radar cross-section) ഉള്ളതും, കുറഞ്ഞ ആവൃത്തിയിലുള്ള റഡാർ സിഗ്നലുകൾ പുറത്തുവിടുന്ന (low-probability-of-intercept radar - LPIR) സെൻസറുകളുള്ളതുമായ ഒരു പ്ലാറ്റ്ഫോം വികസിപ്പിക്കുക എന്നതായിരുന്നു ലക്ഷ്യം.
അസാധാരണമായ രൂപകൽപ്പന
കാഴ്ചയിൽ വളരെ വിചിത്രമായ ഒരു രൂപമായിരുന്നു ടാസിറ്റ് ബ്ലൂവിന്. സാധാരണ വിമാനങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി, ഇതിന് വളരെ വിശാലവും ഉരുണ്ടതുമായ ഒരു ശരീരം, നേരായ ചിറകുകൾ, V-ആകൃതിയിലുള്ള വാൽ എന്നിവയായിരുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഈ അസാധാരണ രൂപകൽപ്പനയാണ് ഇതിന് "വേൽ" എന്നും "ഏലിയൻ സ്കൂൾ ബസ്" എന്നുമുള്ള വിളിപ്പേരുകൾ നൽകിയത്. സ്റ്റെൽത്ത് സ്വഭാവം ഉറപ്പുവരുത്തുന്നതിനായി, റഡാറിൽ നിന്നുള്ള പ്രതിഫലനം കുറയ്ക്കുന്ന വളഞ്ഞ പ്രതലങ്ങളാണ് ഇതിൽ പ്രധാനമായും ഉപയോഗിച്ചിരുന്നത്. ഇത്തരത്തിൽ വളഞ്ഞ പ്രതലങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ച ആദ്യത്തെ സ്റ്റെൽത്ത് വിമാനങ്ങളിലൊന്നായിരുന്നു ഇത്. പിന്നീട് B-2 ബോംബറിൽ ഈ സാങ്കേതികവിദ്യ വ്യാപകമായി ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടു.
രണ്ട് ഗാരറ്റ് ATF3-6 ടർബോഫാൻ എൻജിനുകളാണ് ടാസിറ്റ് ബ്ലൂവിന് കരുത്ത് നൽകിയത്. ഏകദേശം 460 കിലോമീറ്റർ/മണിക്കൂർ ആയിരുന്നു ഇതിന്റെ പരമാവധി വേഗത. 7,600 മുതൽ 9,150 മീറ്റർ വരെ ഉയരത്തിൽ ഇതിന് പറക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
പരീക്ഷണങ്ങളും കണ്ടെത്തലുകളും
1982 ഫെബ്രുവരി 5-ന് നെവാഡയിലെ ഏരിയ 51-ൽ വെച്ചായിരുന്നു ടാസിറ്റ് ബ്ലൂവിന്റെ ആദ്യ പറക്കൽ. നോർത്രോപ്പ് പരീക്ഷണ പൈലറ്റ് റിച്ചാർഡ് ജി. തോമസ് ആയിരുന്നു ഇതിന്റെ നിയന്ത്രണം. തുടർന്നുള്ള മൂന്ന് വർഷങ്ങളിൽ 135-ഓളം പരീക്ഷണ പറക്കലുകൾ ഈ വിമാനം നടത്തി. ഒരു ദിവസം ഒന്നിലധികം തവണ വരെ ഇത് പറന്നിട്ടുണ്ട്. ഈ പരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെ, വളഞ്ഞ പ്രതലങ്ങളുള്ള ഒരു സ്റ്റെൽത്ത് വിമാനത്തിന് എങ്ങനെ ഫലപ്രദമായി പ്രവർത്തിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന് ടാസിറ്റ് ബ്ലൂ തെളിയിച്ചു. കൂടാതെ, അതിന്റെ എൻജിനുകളിൽ നിന്നുള്ള താപനില കുറച്ച്, ശത്രുവിന്റെ ഇൻഫ്രാറെഡ് സെൻസറുകളിൽ നിന്ന് മറഞ്ഞിരിക്കാനും ഇതിന് കഴിഞ്ഞു.
ഇതിന്റെ റഡാർ സംവിധാനം അവിശ്വസനീയമാംവിധം ശക്തമായിരുന്നു. 30,000 അടി താഴെയുള്ള വാഹനങ്ങളെപ്പോലും തിരിച്ചറിയാൻ ഈ റഡാറിന് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മാത്രമല്ല, ഈ സെൻസറുകൾക്ക് വിമാനത്തിന്റെ സ്ഥാനം ശത്രുവിന് വെളിപ്പെടുത്താതെ തന്നെ വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കാനും അവ കമാൻഡ് സെന്ററുകളിലേക്ക് അയക്കാനും കഴിഞ്ഞു.
പൈതൃകം
ടാസിറ്റ് ബ്ലൂ പദ്ധതി 1985-ൽ അവസാനിപ്പിച്ചു. 1996-ൽ മാത്രമാണ് ഈ വിമാനത്തിന്റെ വിവരങ്ങൾ പൊതുസമൂഹത്തിന് മുന്നിൽ വെളിപ്പെടുത്തിയത്. നിലവിൽ ഇത് യുഎസ് എയർഫോഴ്സ് ദേശീയ മ്യൂസിയത്തിൽ പ്രദർശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
ടാസിറ്റ് ബ്ലൂ നേരിട്ട് യുദ്ധമുഖത്ത് ഉപയോഗിക്കപ്പെട്ടില്ലെങ്കിലും, സ്റ്റെൽത്ത് സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ വികാസത്തിൽ ഇത് ഒരു പ്രധാന നാഴികക്കല്ലായിരുന്നു. B-2 സ്പിരിറ്റ് ബോംബർ പോലുള്ള ആധുനിക സ്റ്റെൽത്ത് വിമാനങ്ങളുടെ രൂപകൽപ്പനയിലും വികാസത്തിലും ടാസിറ്റ് ബ്ലൂവിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച അറിവുകൾ നിർണായകമായ പങ്ക് വഹിച്ചു. ശത്രുവിന്റെ കണ്ണിൽപ്പെടാതെ, വിവരങ്ങൾ ശേഖരിക്കാനുള്ള കഴിവുള്ള വിമാനങ്ങളുടെ ഭാവിക്ക് ഒരു അടിത്തറ പാകിയ അദൃശ്യനായ ഒരു മുൻഗാമിയായിരുന്നു നോർത്രോപ്പ് ടാസിറ്റ് ബ്ലൂ.