365 kun

Shohruh ishxonaga kirganda, Mohi allaqachon o‘z stolida hujjatlar bilan band edi. U Shohruhga qisqa bir nigoh tashlab qo‘ydi, go‘yo har doimgidek oddiy ko‘rishuvday tuyuldi, lekin uning qalbida sirli bir to‘lqin paydo bo‘ldi. Ularning har bir ko‘z urishtirishlari orqada ko‘plab yashirin hislarni yashirardi, ammo ikkalasi ham buni tan olishdan qo‘rqardi.

Shohruh unga yaqinlashganda, Mohi o‘zini xotirjam tutishga urindi, ammo yuragi tez-tez ura boshladi. Shohruhning bu yerda hozir bo‘lishi hamisha uni to‘lqinlantirar, ayniqsa uning jim, ammo bir oz jiddiy nigohini sezganda.

"Mohi, ertaga katta loyiha uchun tayyorligimizni tekshirib chiqsak yaxshi bo‘lardi," dedi Shohruh, ovozida qat’iyat bor edi, lekin uning nigohlarida nozik bir yumshoqlik ham aks etardi.

Mohi bosh irg‘adi va xotirjamlik bilan javob berdi: "Albatta, hammasi tayyor, qo‘shimcha ravishda ayrim hujjatlarni ham ko‘zdan kechirdim."

Shohruh unga minnatdor qarash bilan qaradi, ammo bu oddiy bir minnatdorlikdan ko‘proq edi. U Mohining ishga bo‘lgan munosabatini qadrlardi, ammo o‘ziga ham tan olishni istamagan hissiyotlar ich-ichidan unga to‘siq bo‘lardi. Mohining yonida bo‘lish unga go‘yo xavfsizlik va orom berardi, lekin shu bilan birga ularning orasidagi masofa va cheklovlarni ham yodga solardi.

Kechasi uyiga qaytayotganida, Shohruh derazadan ko‘chadagi yomg‘ir tomchilarini kuzatar, o‘z xayollarida Mohini qayta-qayta eslardi. U Mohiga yaqinlashishni orzu qilardi, lekin buni amalga oshirishdan qo‘rqardi. Ular orasidagi nozik bog‘lanish hayotidagi boshqa hamma narsani qandaydir darajada rang-barang qilib ko‘rsatardi.

Mohi esa uyiga yetib, kechki kitob o‘qiy boshlaganida ham Shohruhni o‘ylamaslikka urinardi. Ammo bu urinishlar samarasiz edi – uning har bir so‘zida, har bir satrida go‘yo Shohruh aks etgandek edi.

Ular orasidagi bu hissiyot go‘yo yashirin bir uchqun edi – ularni bir-biriga bog‘lar, ammo yaqinlashishga ham imkon bermasdi. Shu yashirin his ularning hayotiga yangi bir ma’no qo‘shib, xayollarini har safar bir-birlariga olib kelardi.

Kech tushganda, Mohi va Shohruh birga ofis binosida liftga kirishadi. Har ikkalasi ham og‘ir ish kunidan keyin dam olishni rejalashtirmoqda. Ammo lift bir necha qavat pastga tushganda to‘xtab qoladi, va ichkarida qora va tor joyda qamalib qolishadi.

Mohi boshlang‘ichda asabiylashadi, uning fobiyalari yengilmas darddek qayta-qayta keladi. U liftning tor joyida harakatlanishga harakat qilsa-da, u yerdagi havo siqilib qoladi. Shohruh uning qo‘llaridan ushlab, unga tinchlik berishga harakat qiladi: “Mohi, hech narsa bo‘lmaydi. Men yoningdaman, hammasi yaxshi bo‘ladi.”

Mohi o‘zini tinchlantirishga harakat qiladi, ammo uning yuragi tez-tez urayotganini his qiladi. Shohruh esa uning havotirini sezip, uni o‘zi bilan birga joylashtiradi. U Mohining qattiq ushlagan qo‘llarini silkitmaydi, aksincha, uni yanada yaqinroq olib boradi.

Bir ozdan keyin, Mohi ko‘ngli joyiga tushib, Shohruhning yonida tinchlik his qilganini anglaydi. Vaqt o‘tishi bilan, u umidsizlikka tushadi va oxir-oqibat, Shohruhning qo‘ynida uxlab qoladi. Shohruh esa, u uxlayotganini ko‘rib, uni sekin qo‘llari bilan mahkam ushlab, xotirjam va tinch o‘tiradi. U liftning yorug‘likdan mahrum bo‘lgan joyida, ikkalasi bir-birlariga yaqin va himoyada bo‘lishlarini his qilishadi.

Mohi Shohruhning qo‘ynida uxlab qolganida, vaqt sekin o‘tadi. U liftda bo‘lishiga qaramay, Shohruhning issiq qo‘llari va yumshoq ovozi unga tinchlik va xavfsizlik beradi. Bir necha daqiqalardan so‘ng, Mohi uyg‘onadi va liftning qorong‘iligi va torligi haqida eslaydi. Lekin Shohruhning yaqinligi uni tinchlantiradi.

Shohruh, Mohining uyg‘onishini sezib, unga yengil tabassum bilan qaraydi: “Yana qo‘rqyapsanmi?”

Mohi bir oz o‘zini tutib, “Yo‘q, endi yo‘q,” deydi. Ularning orasidagi aloqa kuchayadi, va Mohi Shohruhning yuziga boqadi, uning ko‘zlarida xavfsizlik va mehrni ko‘radi.

Vaqt o‘tib, ular lift ichida o‘z fikrlarini baham ko‘rishadi. Shohruh Mohiga: “Agar bu lift hech qachon ochilmasa, men senga yordam berish uchun nima qilishim kerak?” deb so‘raydi. Mohi esa, ko‘zlarini yumib, unga g‘amxo‘rlik va ishonch bilan javob beradi: “Siz allaqachon buni qilyapsiz.”

Shohruh Mohining qo‘lini ushlab, uning yonida o‘tiradi va qattiq to‘xtatib, “Meni har qanday vaziyatda qo‘llab-quvvatlashingni xohlayman. Men senga yordam berishga tayyorman.”

Ularning o‘rtasidagi suhbati davom etar ekan, Mohi bu joyda Shohruh bilan birga bo‘lishdan mamnunligini his qiladi. Bir payt liftning ichki chiroqlari yoniq qolgan va ularning yuzlarida yengil nurni taratadi. Mohi va Shohruh orasidagi hislar yanada kuchayadi va ularning o‘rtasida yangi, nozik bir aloqani shakllantiradi.

Shunday qilib, lift ochilganda, ular bir-birlariga qarab, bu qisqa va nozik vaqtlardan qanday qilib kuchli aloqalarni yaratganini tushunadilar. Ularning his-tuyg‘ulari yangi bosqichga o‘tadi, va bu tajriba ularni yanada yaqinlashtiradi. Shohruh, nihoyat, Mohiga: “Ushbu voqealar bizning munosabatlarimizni o‘zgartirdi, to‘g‘rimi?” deydi. Mohi esa, ko‘zlarini javob berish uchun ochadi va uning yuzida tabassum paydo bo‘ladi: “To‘g‘ri, bu bizga yangi imkoniyatlarni berdi.”

Ular birgalikda liftdan chiqishganda, ularning yuraklarida yangi hislar, yaqinlik va kuchli aloqalar mavjudligini his qiladilar.