Kunning oxirlarida, hamma ish bilan band boʻlayotgan paytda, Shohruh Mohini oʻz xonasiga chaqirdi. Tashqi koʻrinishida vazmin va ishchan, lekin koʻzlarida nimadir o‘zgacha, chuqur tuygʻular aks etardi. U Mohiga yaqin kelib, ichki hayajonini yashira olmagan bir tabassum bilan past ovozda soʻradi:
Kunning oxirlarida, hamma ish bilan band boʻlayotgan paytda, Shohruh Mohini oʻz xonasiga chaqirdi. Tashqi koʻrinishida vazmin va ishchan, lekin koʻzlarida nimadir o‘zgacha, chuqur tuygʻular aks etardi. U Mohiga yaqin kelib, ichki hayajonini yashira olmagan bir tabassum bilan past ovozda soʻradi:
Shohruh va Mohi asta-sekin yaqinlashib kelayotgan toʻy kuniga tayyorlanishayotgan edilar. Oradan bir hafta oʻtgach, ularning baxtli kuni nishonlanadi. Bugun esa maxsus kunlardan biri – Mohi kelinlik koʻylagini tanlash uchun tayyorlanib, yangi hayotining ilk qadamlari uchun quvonch bilan yoʻlga otlanayotgan edi.
Shohruh o‘zini bosishga harakat qilgan bo‘lsa-da, rashk tuyg‘usi undan kuchliroq ekanini his qiladi. Mohi Davron bilan kulib suhbatlashayotgani, unga samimiyat bilan boqayotganini ko‘rib, Shohruh o‘zini qo‘lga ola olmaydi. U qadamini dadil tashlab, ular tomonga yaqinlashadi va Davronning suhbatini bo‘lib, sovuq ohangda Mohiga qarab:
Bahorning yomg'irli kuni Mohi, o'zining yurak qizg'inligini his qilib, Shohruhni chaqirdi. O'sha kunda yomg'ir tomchilari xayolida raqsga tushayotgan kabi hissiyotlar uyg'otdi. U Shohruhning mashinasiga o'tirdi, yomg'ir shovqini va tabiatning xushbo'y hidlari atrofini o'rab olgan edi.
Bir kuni kechqurun ish tugagach, Shohruh Mohini biror joyga taklif qiladi. “Mohi, kechki ovqatga chiqishga rozi bo‘lasanmi?” deb so‘raydi. Mohi hayajonlanadi, lekin uning ko‘zlarida quvonch ham bor: “Albatta! Bu juda yaxshi bo‘ladi.”
Qish fasli tez o'tib, Bahor kelib tabiat uyg'onar ekan, Mushtariy va Yusuf hayajonli bir yangilik bilan to'la edilar. Mushtariy, o'zining bir haftalik homilasi borligini bilib, baxtdan to'la, Yusufning ko'zlarida hayrat va sevgi nurlarini ko'rdi.
Shohruh ishxonaga kirganda, Mohi allaqachon o‘z stolida hujjatlar bilan band edi. U Shohruhga qisqa bir nigoh tashlab qo‘ydi, go‘yo har doimgidek oddiy ko‘rishuvday tuyuldi, lekin uning qalbida sirli bir to‘lqin paydo bo‘ldi. Ularning har bir ko‘z urishtirishlari orqada ko‘plab yashirin hislarni yashirardi, ammo ikkalasi ham buni tan olishdan qo‘rqardi.
Kechki shahar o‘zining oppoq chiroqlari bilan yoritilayotgan edi. Shohruh ofisdan chiqib, derazadan tashqariga, quyosh botishiga termuldi. Ish kuni nihoyasiga yetgan, ammo uning xayoli hanuz Mohi bilan band edi. Ularning munosabati har doimgidek sirli va cheklangan edi – shunchaki hamkasblar. Lekin Shohruh uchun bu unchalik oddiy emas edi.
Qish faslining oppoq qirovli kuni edi, va Parij shahrining ko‘chalari go‘yo o‘sha oq rido bilan bezanganday, yanada ko‘rkamlashgandi. Mushtariy va Yusuf yangi hayotlarini boshlash uchun cheksiz muhabbat va orzular bilan kelishgan bu go‘zal shaharning nafasini ichlariga singdirib, qo‘l ushlashib sayr qilishardi.