365 kun

Sevgi, ba'zan kurash va muammolarga sabab bo'lishi mumkin, lekin oxirida uning go'zalligi barchasini yengib o'tadi.

Shohruh tugʻilgan kundan
shoshilib chiqib ketdi chunki toʻsatdan dadasi bilan bogʻliq muammo paydo boʻlib, unga zudlik bilan joʻnashiga toʻgʻri keldi. U kechani tashvishda oʻtkazdi, dadasining holati haqida oʻylab, koʻzlariga uyqu ilmay chiqdi. Ertalab esa u charchagan, ko'zlari toliq va yuzida tashvish izlari bilan ishxonaga kirib keldi.

Ishxonada odatda oʻzini jiddiy va qatʼiyatli tutadigan Shohruh bugun goʻyo boshqa odam edi. Mohi uning bunday holatini tezda sezib qoldi. Shohruh, odatda, oʻz his-tuygʻularini yashira oladigan kishi edi, lekin bugun ichki qiynogʻi va charchoqligi uning yuzidan o‘qilib turardi. Mohi unga yordam bermoqchi boʻlib, yengil bir tabassum bilan yoniga yaqinlashdi, lekin Shohruh koʻzlarini undan olib qochdi, oʻzini yakkalashni afzal koʻrdi.

Mohi Shohruhni qanday qilib tasalli berishni oʻyladi, lekin uning ichki toʻsiqlari yaqinlashishga yoʻl qo'ymayotgandek edi. Bu tushunmovchiliklar va toʻsiqlar ularning yashirin munosabatlariga qanday taʼsir qilishi nomaʼlum edi, lekin Mohi unga yordam qoʻlini choʻzishga qaror qildi.

Mohi Shohruhning bugungi kayfiyatini tushunmasdan tura olmadi. U ichidan qandaydir muammo o‘tib ketayotganini sezib, unga qanday yordam berishni oʻylay boshladi. Lekin Shohruh buni koʻrishni istamas, oʻziga yaqinlashishiga yo‘l bermas edi. Mohi yana bir marta harakat qilib, suhbatni boshlashga qaror qildi.

— Shohruh, yaxshimisan? Bugun g‘alati ko‘rinyapsan, — dedi u ehtiyotkorlik bilan, lekin samimiy ohangda.

Shohruh chuqur nafas oldi va biroz o‘ylanib, nihoyat, unga qaradi. Uning ko‘zlarida charchoq va tushkunlik alomatlari ayon edi.

— Ha, bir oz charchadim, shunchaki... – dedi u, ammo gapini tugatmay, yelkasini qisib qo‘ydi.

Mohi uning yonidan ketmoqchi bo‘ldi, lekin yuragida unga yordam berish istagi tobora kuchayib borardi. Shu sabab u yana bir qadam tashlab, sekin qo‘lini Shohruhning qo‘liga qo‘ydi. Shohruh bu bexos harakatdan to‘xtab qoldi va unga tikilib qaradi. Bu qarashda nimalar yashiringanini faqat Mohi anglay olardi.

— Men shunchaki bilgim kelgandi... agar yordam kerak bo‘lsa, yoningdaman, – dedi Mohi, unga o‘z mehrini izhor qilgancha.

Shohruhning ko‘zlarida bir lahzalik iliqlik paydo bo‘ldi. U Mohining qo‘lini his etib, o‘ziga yaqin odam borligidan taskin topganday edi. Shu kichik daqiqa, go'yo, ular orasidagi sirli munosabatni yanada yaqinlashtirib qo'ydi. Ammo Shohruh o‘zining ichki og‘rig‘ini oshkor qilishni istamas, ko‘nglida yaralangan bu jarohatlarni yolg‘iz yengmoqchi edi.

U Mohiga yengil tabassum bilan bosh silkib qo‘yib, qo‘lini asta-sekin qo‘lidan oldi.

— Rahmat, Mohi. Hamma narsani o‘zim hal qilaman, – dedi u muloyim ohangda, ammo uning ovozida charchoq sezilib turardi.

Mohi esa ich-ichida uning og‘ir kunlarni o‘tkazayotganini his qilib, yordam bera olmasligidan achindi. Bu sukut ularga ko‘p narsani anglatib qo‘ydi, ammo shu bilan birga ularning oralarida yangi bir sirli to‘siq paydo bo‘lgandek edi.
Shohruh o‘zini yakkalab, Mohining yordamini qabul qilmagan bo‘lsa ham, Mohi uni yolg‘iz qoldirishni istamas edi. Kun davomida u Shohruhni diqqat bilan kuzatdi, uning har bir qadamida, har bir qarashida og‘irlik sezilar, go‘yoki biror muhim narsani ichida saqlab kelayotgandek edi.

O‘sha kunning oxirida, hamma xodimlar ishdan chiqib ketishdi, lekin Mohi Shohruhni yolg‘iz qoldirishdan o‘zini tiya olmadi. Oxirgi chiroq o‘chirilgan payt Mohi asta uning xonasiga kirib bordi.

Shohruh hali ham stolga boshini qo‘yib o‘tirardi, sochlari biroz to‘zigan, ko‘zlari esa charchoqdan og‘ir tortgan edi. Mohi uning yoniga yaqinlashib, unga muloyimlik bilan gapirdi:

— Shohruh, bilaman, yordamim kerak emas deb aytding, lekin ba'zida odamning faqat yonida kimdir bo‘lishini bilish kifoya qiladigan paytlar ham bo‘ladi. Men sening yoningdaman, hatto sukut saqlashni tanlasang ham.
Kecha menga yordam berib bugun oʻzing azoblanyapsanmi

Shohruh bir lahza jim bo‘lib qoldi. Bu so‘zlar uning yuragiga bir tomchi shifodagi kabi singib ketdi. U birinchi marta o‘zining himoya devorlarini tushirayotganga o‘xshardi. U asta ko‘zlarini ko‘tardi va Mohiga qaradi.

Bu so‘zlar Mohiga ilohiy bir qo‘llab-quvvatlashdek tuyuldi. U Shohruhning qo‘liga yengil tegdi va ularga nisbatan o‘rtadagi hissiyot yanada chuqurroq tus oldi. Shu damda ular orasidagi sirli rishta yana bir qadam yaqinlashdi, lekin biror bir so‘zsiz, shunchaki ichki his-tuyg‘ular orqali.

Bir lahza o'tgach, Shohruh boshini pastga egib, chuqur nafas oldi va ko‘zlarini yumdi. Bu, go‘yo, undan ko‘tarilgan og‘irlikni yengillashtirgandek edi. Mohi esa jim turib, unga o‘z qo‘llab-quvvatlovini so‘zsiz izhor qilayotgan edi. Bu kecha ikkovlariga ham yangi boshlanishni vaʼda qilayotgandek edi.
Oradan bir necha kun o‘tdi, lekin Shohruh va Mohi orasidagi sirli his-tuyg‘ular endi ularning kundalik hayotlariga chuqur singib ketgandi. Shohruh Mohining uni tushunishga urinishlarini qadrlardi, lekin o‘z hissiyotlarini ochiq bildirishga hali tayyor emas edi. Mohi esa unga o‘z sevgisini izhor qilishdan tiyilardi, ammo ichida Shohruhga bo‘lgan hislari tobora kuchayib borayotganini his qilardi.

Bir kuni ishxonada katta bir loyiha ustida ish boshlashdi. Bu loyiha ikkovlarini ham bir-biriga yanada yaqinlashtirdi, ammo ularning munosabatlariga yangi sinovlarni ham olib keldi. Shohruh vaziyatga jiddiy qarar, Mohi esa loyiha muvaffaqiyatli bo‘lishi uchun bor kuchini sarflardi. Ularning kelishmovchiliklari kichik masalalardan boshlanib, asta-sekin chuqurlashib ketdi.

— Shohruh, bu masalada boshqa yo‘l tanlasak qanday bo‘ladi? — dedi Mohi, o‘z fikrini muloyimlik bilan bildirar ekan.

— Mohi, bizda aniqlangan rejalar bor. Bu loyihada har bir detaldan og‘ishish xavfli, — dedi Shohruh qattiq ohangda.

Uning ovozidagi jiddiylik Mohining yuragini siqib qo‘ydi. Ularning orasidagi tushunmovchilik endi ish borasida ham sezila boshladi. Shohruh, odatda, hamma narsani nazoratda ushlab turishga o‘rganib qolgan edi, ammo Mohi o‘ziga xos fikrlash usuliga ega bo‘lgan, ijodkor odam edi. Bu ikki xil yondashuv ularning munosabatlariga chigal solardi.

Kun oxirida, Mohi o‘zini tushkun his qilib, ofisdan chiqishga shoshildi. U ichida qandaydir og‘irlik, yuragidagi siqilish bilan ishxona eshigidan chiqib ketdi. Ammo bu holat Shohruhni befarq qoldirmadi. U Mohining ko‘zlaridagi xafa ifodani ko‘rib, o‘zining qattiq so‘zlaridan pushaymon bo‘ldi.

Shohruhning ichida Mojiga nisbatan o‘zgacha hissiyotlar uyg‘onayotganini inkor eta olmasdi. Ertasi kuni u Mohidan uzr so‘rashga qaror qildi va o‘zini yanada muloyimroq tutishga intildi.

— Kechagi gaplarim uchun kechir, Mohi. Sen haqsan, loyiha uchun boshqa variantlarni ham ko‘rib chiqishimiz kerak, — dedi Shohruh, bu safar yumshoq ovozda.

Bu kutilmagan samimiylik Mohini hayratda qoldirdi. Uning ko‘zlarida yonib turgan mehr va minnatdorchilik ifodasini ko‘rgan Shohruh ham ichidan iliqlik his qildi. Ular o‘rtasidagi his-tuyg‘ular endi faqat ish bilan cheklanib qolmasdan, ich-ichidan o‘stib borayotgan sevgi alangalari kabi, tobora kuchayib borardi.

Bu kichik uzr so‘rash bilan boshlangan kun ularning munosabatlarida yangi bir davrni boshlab berdi.