365 kun

Shohruh o‘zini bosishga harakat qilgan bo‘lsa-da, rashk tuyg‘usi undan kuchliroq ekanini his qiladi. Mohi Davron bilan kulib suhbatlashayotgani, unga samimiyat bilan boqayotganini ko‘rib, Shohruh o‘zini qo‘lga ola olmaydi. U qadamini dadil tashlab, ular tomonga yaqinlashadi va Davronning suhbatini bo‘lib, sovuq ohangda Mohiga qarab:

"Bugungi yig‘ilish vaqtiga kech qolsiz, buni unutib qo‘ygan bo‘lsang kerak," deydi. bu uning o‘z his-tuyg‘ularini yashirish uchun topgan bahonasi edi.

Mohi Shohruhning keskin qarashlarini va sovuq ohangini sezib, ajablanadi, lekin bir so‘z demasdan, bosh irg‘ab, Davron bilan xayrlashadi. Shohruh Mohining ortidan ergashar ekan, ichida undan kechirim so‘rash yoki unga tushuntirish berish istagi paydo bo‘ladi. Lekin o‘z rashkini oshkor qilishdan cho‘chiydi. Mohi esa, Shohruhning qarashlaridagi o‘zgarishni his qilib, ichida yengil tabassum bilan unga qaraydi — Shohruhning rashki uning sevgisini bildirayotganini anglagandek.

Yig‘ilish davomida Shohruh Mohini loyiha haqida gapirish uchun o‘rtaga chiqishga undaydi. Mohi o‘ziga ishongan holda taqdimotini boshlaydi, lekin shu payt ishxonadagi boshqa bir hamkasbi — Timur unga turlicha savollar berib, diqqatini chalg‘itishni boshlaydi. Timur Mohiga do‘stona hazillar qilib, unga yaqinroq o‘tiradi va taqdimot davomida yana bir necha bor uning e’tiborini o‘ziga qaratishga urinishni to‘xtatmaydi. Shohruh buni kuzatib, ichida tobora g‘azablanadi.

Nihoyat, Timur ochiq-oydin iltifot qilganida, Shohruh o‘zini tuta olmay, qat’iy ohangda deydi:

"Timur, bu yerda loyiha haqida gap ketmoqda. Shaxsiy suhbatlaringni boshqa vaqtda davom ettirsang yaxshi bo‘lardi."

Xonada bir zumga sukunat cho‘kadi, hamma Shohruhning qattiq ohangdagi gaplaridan hayratda qoladi. Timur o‘zini oqlamoqchi bo‘lib:

"Men shunchaki yordam berishga harakat qilayotgandim..."

Shohruh uning gapini bo‘lib, sovuq ohangda davom etadi:

"Hozir yordam emas, e’tibor va professional yondashuv kerak. Chegarani bilgan holda harakat qilgan ma’qul."

Mohi Shohruhning rashkini va himoyaviy tuyg‘ularini his qilib, unga yengil jilmayadi. Xonada esa hamma bu nozik taranglikni his qiladi va Shohruhning qat'iyati unga bo‘lgan o‘zgacha munosabatini yanada yaqqolroq namoyon etadi.

Yig‘ilishdan so‘ng Shohruh va Mohi ofisdan birga chiqishadi. Shohruh unga qarab, muloyimlik bilan so‘raydi:

"Bugun seni uyga kuzatib qo‘yishim mumkinmi?"

Mohi bu taklifdan ajablanib, ammo mamnuniyat bilan bosh irg‘aydi. Ular birga yo‘lga chiqishadi. Kechki shahar tinch va salqin edi, va ular bir necha daqiqa sukunatda yurganlaridan so‘ng, Shohruh sekin so‘z boshlaydi:

"Mohi, hayotingda hammasi yaxshi ketayaptimi? Faqat ish haqida emas… umumiy, hayoting qanday o‘tmoqda?"

Mohi bu g‘amxo‘rlikni sezib, unga yengil tabassum qiladi. Shohruhning ish tashqarisidagi qiziqishini his qilish unga yoqar edi.

"Rostini aytsam, Shohruh, hayotimda ko‘p narsalar yaxshi, lekin ba’zan nimadir yetishmayotgandek tuyuladi," deydi u ochiq ohangda. "Agar mening yonimda g‘amxo‘rlik qiladigan inson bo‘lsa… mana shunday, qiyinchiliklar ham yengilroq bo‘ladi."

Shohruh uning so‘zlarini tinglab, bir lahza sukut saqlaydi, lekin ichida unga yaqinroq bo‘lish istagi kuchayadi. U Mohiga qarab deydi:

"Hayotda o‘zini yolg‘iz his qiladigan insonlar ko‘p, Mohi. Lekin ba'zan kimgadir yaqinlashish va haqiqiy do‘stlik yaratish oson emas. Lekin shuni bilamanki, sen kabi samimiy odamlar kam uchraydi."

Mohi bu so‘zlardan iliqlik his qilib, unga minnatdorlik bilan qaraydi. Ular bir-birlari haqida ko‘proq bilishni xohlashlarini his qilib, uyga yetib kelguncha ko‘p mavzuda suhbatlashadilar. Shu kecha, ular o‘rtasida ishonch va iliqlik paydo bo‘lib, bu munosabatga yangi mazmun qo‘shadi.