365 kun

Kunning oxirlarida, hamma ish bilan band boʻlayotgan paytda, Shohruh Mohini oʻz xonasiga chaqirdi. Tashqi koʻrinishida vazmin va ishchan, lekin koʻzlarida nimadir o‘zgacha, chuqur tuygʻular aks etardi. U Mohiga yaqin kelib, ichki hayajonini yashira olmagan bir tabassum bilan past ovozda soʻradi:

"Mohi, bugun kechqurun meni bilan uchrashuvga chiqishingni xohlayman."

Mohi dastlab hayron boʻldi, ammo Shohruhning ovozidagi ehtiros va koʻzlaridagi ishonch unga taʼsir qilmasdan qolmadi.

Kechqurun ular restoranga yoʻl olishdi. Shohruh bu joyni oʻziga xos uslubda bezatgan edi. Restoran ichi oppoq atirgullar bilan bezatilgan, devorlarda shampan rang pardalar osilgan edi. Markazda esa yirik harflarda porlab turuvchi "Will you marry me?" yozuvi bor edi.

Shohruh Mohiga qarab, asta tiz choʻkdi.

Shohruh tiz cho‘kib, Mohining qo‘lini mehr bilan ushladi. Ko‘zlari bevosita Mohining yuziga tikilgan, qalbi esa so‘zlarsiz uning tuyg‘ularini ifoda etardi. Mohi bir zum hushidan ayrilgandek edi, ammo Shohruhning iliq qo‘li uni o‘sha lahzaga qaytardi.

"Mohi," dedi u ohista, ovozidagi qat'iyat va samimiyatni his qildirib. "Men hayotimni sen bilan birga o‘tishni xohlayman. Sen mening eng qadrli odamsan va kelajagimda sen bilan birga bo‘lishni istayman. Menga bu baxtni ato etasanmi?"

Atirgullar hidi, shamlarning yorug‘ligi va uning so‘zlaridagi samimiyat barchasi Mohining yuragini tez-tez urishga majbur qilardi. U ko‘zlarida yosh bilan boshini bir oz egdi va tabassum bilan "Ha" deya pichirladi. Shohruh tabassum qilib, halqani Mohining barmog‘iga taqdi.

Bu onlar ularning qalbiga abadiy muhrlanib qolgan edi.

Shohruh Mohining “Ha” degan so‘zini eshitgach, yuzida yengillik va cheksiz baxt tabassumi paydo bo‘ldi. U qo‘lini uzatib, Mohini o‘ziga yaqin tortdi va mehr bilan quchoqladi. Bu quchoq, ularning oralaridagi barcha so‘zsiz tuyg‘ularni o‘z ichiga olgan, iliq va himoya qiluvchi bir lahza edi.

Mohi his-tuyg‘ularining jo‘sh urishidan entikib, Shohruhning quchog‘ida o‘zini xavfsiz va erkin his qildi. Ular bir muddat shunday jim turishdi, nafaslarining uyg‘unligi va yuraklarining bir maromda urayotganini his qilishar edi.

Shohruh asta Mohining yuziga tikilib, sochlariga ohista teginib, pichirladi: “Bu kun sen bilan o‘tadigan abadiy kunlarning boshlanishi, Mohi. Men uchun doim birinchi bo‘lasan, va hayotimni faqat sen bilan birga tasavvur qilaman.”

Mohi bu so‘zlarni eshitib, koʻzlarida quvonch yoshlarini yashira olmadi. Ular o‘z sevgilarining abadiyligini his qilib, bir-birlariga sadoqat va mehr bilan to‘lib toshgan bu lahzada, kechani davom ettirish uchun restoranda qolib, sevimli kuylarni eshitib suhbatlarini davom ettirdilar.

Kechki ovqat davomida, Shohruh Mohiga: “Seni tanib olganimdan beri, o‘zimni qanday o‘zgartirganimni his qilyapman,” deydi. Mohi esa, uning so‘zlarini e'tiborsiz qoldirmaydi va: “Men ham xuddi shunday his qilyapman. Bu bizning hikoyamizning yangi bosqichi,” deydi.
Shohruh va Mohi o‘rtasidagi munosabatlar kuchayib borayotganini his qiladilar va bu yangi bosqichga qadam qo‘yganlari uchun quvonadilar. Ular bir-birlarining ko‘ngil suyuqliklaridan bahramand bo‘lishadi va o‘zaro aloqalarini yanada kuchaytirishga tayyor ekanliklarini anglaydilar.
Mohi va Shohruh ovqatlanishdan chiqqach, ularning kayfiyatlari yaxshi va bir-birlariga yaqinroq his qilishmoqda. Shohruh, Mohining qo‘lini ushlab, uni avtomobilga olib boradi.
Ular avtomobilga o‘tirgach, Shohruh: “Bugun yaxshi vaqt o‘tkazdik, shunday emasmi?” deydi, uning ovozida samimiyat seziladi. Mohi esa tabassum qilib: “Ha, juda yaxshi. Bunday vaqtlar ko‘proq bo‘lishini xohlayman,” deydi.
Yo‘l davomida ular kulishadi va bir-birlarining hayotlari, kelajak rejalari haqida gaplashishadi. Mohi, Shohruhning samimiy munosabati va uning yurtida bo‘lishi bilan baxtiyor. Shohruh esa, Mohining ko‘zlaridagi shodlikni ko‘rib, yuragi quvonch bilan to‘ladi.
Uylariga yaqinlashganda, Shohruh: “ertaga ko‘rishamizmi?” deydi. Mohi: “Albatta” deydi. Shu albatta degan so‘z ham Shohruhni yanada quvontiradi.
Shohruh, tabassum bilan: “Ha, albatta.” deydi va ularga g‘ayratli ilhom bag‘ishlaydi. Mohi, uning yoqimli so‘zlariga quvonib, ularning munosabatlari yana bir qadam oldinga siljiganini his qiladi.
Shohruh, Mohini eshikdan kuzatib qo‘yadi va: “Yana ko‘rishguncha, xayr!” deydi. Mohi esa, “Xayr” deydi va uning kayfiyati joyiga tushadi.
Shohruh uyga qaytib ketadi, lekin ularning yuraklarida sevgi va ishonch yanada mustahkamlanadi.
Qish fasli tez o'tib, Bahor kelib tabiat uyg'onar ekan, Mushtariy va Yusuf hayajonli bir yangilik bilan to'la edilar. Mushtariy, o'zining bir haftalik homilasi borligini bilib, baxtdan to'la, Yusufning ko'zlarida hayrat va sevgi nurlarini ko'rdi.
“Bu biz uchun yangi bir sahifa,” dedi Mushtariy, uning qo'llari Yusufning yelkasida edi. Yusuf, shodlikdan quvonch ko'zlari bilan boqar edi.
Ularning quvonchli onlari orqasida, Mohi va Shohruhning to'y kuni belgilandi. O'zaro sevgi va ishonch bilan to'lgan bu muhim voqeaga tayyorgarlik ko'rishlari lozim edi. Mohi, Shohruh bilan birga, hayajon va quvonch bilan to'y marosimining har bir detallarini muhokama qilar edi. “Bu bizning hayotimizdagi eng go'zal kun bo'ladi,” dedi Mohi, Shohruh esa uni maftun qila turib, “Bizning kelajagimizni birga quramiz,” dedi.
Musiqa va kulgu, baxt va umid bilan to'lgan bu ikki juftlikning hayoti yangi sahifalarga to'la edi, bahorning har bir qiyofasi ularning orzularini ro'yobga chiqarish uchun kutmoqda edi.