365 kun
Kechki shahar o‘zining oppoq chiroqlari bilan yoritilayotgan edi. Shohruh ofisdan chiqib, derazadan tashqariga, quyosh botishiga termuldi. Ish kuni nihoyasiga yetgan, ammo uning xayoli hanuz Mohi bilan band edi. Ularning munosabati har doimgidek sirli va cheklangan edi – shunchaki hamkasblar. Lekin Shohruh uchun bu unchalik oddiy emas edi.
Mohi ish joyida unga nisbatan professional munosabatda bo‘lishga harakat qilardi, biroq Shohruh uni har safar ko‘rganida yuragi tez urib ketar, go‘yo u qandaydir muhim so‘zni aytishni kutayotgandek edi. Kechki majlisda Mohi yoniga kelganda, butun xonada ularning orasida bir qizg‘in atmosfera yuzaga keldi. Ikkovlon boshqalar sezmasin uchun ko‘z urishtirmaslikka harakat qilishardi, lekin qalblaridagi qulfning qaltirashi ularni izma-iz kuzatib turardi.
Bir safar Shohruh Mohining nim tabassum bilan unga qarashini ko‘rdi va ich-ichidan nimadir uyg‘onganini sezdi. "Balki bu muhabbatdir," o‘yladi u, ammo tan olishni istamadi. Mohi esa Shohruhning og‘ir nigohini sezib, unga qaramaslikka harakat qildi, lekin ichki hislarini yashirish unga qiyin kechardi.
Bu ikki qalb orasidagi o‘zaro tortishish, go‘yo teskari magnitlar kabi edi — ular bir-biridan uzoqlashishga harakat qilishardi, ammo yana qaytadan yaqinlashib, bir-biriga intilardi. Ular o‘zlarini o‘ziga tortayotgan bu tuyg‘ulardan qanday qochishni bilmas, lekin shu sirli aloqa ularning hayotini yangi bir mazmunga to‘ldirib turardi.
Kechki ish majlisidan so‘ng, ofis deyarli bo‘shab qolgandi. Mohi oxirgi hujjatlarni yig‘ishtirib, noutbukini o‘chirayotgan paytda, Shohruh eshik yonida paydo bo‘ldi. U Mohining jim turganiga va ko‘zlarini deraza tomonga qaratib, xayolga g‘arq bo‘lganiga bir zum termulib qoldi. Keyin esa ohista ovozda chaqirdi:
Mohi sekin ortiga o‘girildi, Shohruhning har doimgidek jiddiy nigohi unga qaratilgan edi. Ammo bu safar uning ko‘zlarida nozik bir yumshoqlik sezilar, go‘yo sirini aytishni kutib turganday edi. Mohi ichida bir nima qimirlayotgandek his qildi, lekin biror gap aytishga o‘zida kuch topolmadi. O‘zining bu ojizligini yashirish uchun shunchaki kulimsirab qo‘ydi.
"Yana kech qolib ketdingizmi?" so‘radi Shohruh, ohista.
"Ha, ba’zi hujjatlar hali yakunlanmadi," dedi Mohi unga boshini egib, lekin o‘zini ehtiyotkor tutishga harakat qilardi.
Shohruh bir qadam oldinga yurib, Mohi yoniga yaqinlashdi. Ularning o‘rtasidagi masofa endi juda yaqin edi, shunday yaqin ediki, Shohruh Mohining mayin nafasini his qilardi. Shu paytda ular orasida paydo bo‘lgan bu sokin sukunatning og‘irligi va yengil tortishishi ularni yutib yuborgandek bo‘ldi.
"Mohi, bilasizmi..." Shohruh bir lahza to‘xtab qoldi, ammo yuzidagi ifoda uning so‘zlariga yetmagan hislarini ochib berardi. "Ba’zan o‘zimni bu yerda emas, sizning yoningizda qolishni xohlayman."
Mohi nigohlarini Shohruhdan olib qochishga urindi, lekin bu so‘zlar yuragiga qattiq botdi, shunchalikki, o‘zini qo‘lga olish uchun bir necha lahza jim turdi. "Shohruh, bu to‘g‘ri emas…" dedi u past ovozda, ammo ovozidagi titroq uning o‘zi bilmagan hislarini oshkor qilib qo‘ydi.
Shohruh chuqur nafas olib, so‘zsiz unga tikildi. Bu faqat bir lahza edi, ammo ular orasidagi barcha sirlar shu bir lahzaga sig‘di — ular hech qachon bir-biriga ochilmagan hislar, yashirincha ko‘z urishtirishlar, har safar uchrashganda yuraklarining tez urishi. Lekin ularning orasidagi bu nozik bog‘lanish, go‘yo ko‘zga ko‘rinmas bir ip bilan bog‘langan edi, va har safar ular bu ipni sezmaslikka harakat qilishganida, u yana ko‘rinmas kuch bilan tortilib, ularni yaqinlashtirardi.
Shu bilan hech qanday soʻzsiz mashinaga minishdi. Kech tushgan, shahar chiroqlari yo‘llarni yoritib turar, tashqarida mayin yomg‘ir yog‘ardi. Mashina ichida sukunat hukmron edi, lekin bu sukunat ularning o‘rtasidagi yaqinlikni yanada oshirayotgandek edi. Shohruh rulni ushlagancha, sekin yurgan mashina oynasidan tashqariga qarab ketardi, lekin uning xayollari Mohiga bog‘lanib qolgan edi.
Oradan bir oz vaqt o‘tib, u jimlikni buzdi: "Mohi, ishda juda ko‘p qolib ketdingiz. Bu kunlar juda charchatib yubormaydimi?"
Mohi unga muloyim qarash bilan jilmaydi. "Ba’zida charchatadi, lekin ishni yaxshi ko‘raman" dedi u yengil ohangda. Shohruh uning mehnatsevarligini va qat’iyatini yana bir bor qadrladi. Har bir so‘zida uning o‘ziga xos kuchini, hech narsadan qo‘rqmasligini sezardi.
Yomg‘ir tomchilari mashina oynasiga urilib, o‘sha lahzani yanada go‘zal qilar, go‘yo ular orasida bir-biriga tortilgan, ammo baribir aytilmagan tuyg‘ularni aks ettirardi. Shohruh unga nisbatan bu nozik hislarini yashirardi, lekin o‘sha onlarda hamma narsani aytib yuborgisi kelardi.
Tez orada Mohining uyi ko‘rinib qoldi. Mashina to‘xtaganida, Mohi Shohruhga minnatdorchilik bilan qaradi. "Rahmat sizga, Shohruh" dedi u.
Shohruh unga ohista jilmayib, bosh irg‘adi. Mohi mashinadan tushib, uyiga kirar ekan, Shohruh uni uzoq kuzatdi. Shu lahzani saqlab qolishni, bu nozik va hech qachon tan olinmagan hislarni unchalik tez qo‘yib yubormaslikni istardi.