ҚАЛБИМ ТОҒЛАРДА ҚОЛДИ

Туроб НИЁЗ

УМР

Тоғларимнинг янтоғи,

Менга гулдай кўринар.

Уларни қўмсар чоғим,

Тушда тинмай кўринар.

Мен шаҳарга кўникдим,

Қалбим тоғларда қолди.

Илҳом пари йўлиқди,

Бутунлай ақлим олди.

Умр эса ўтмоқда,

Шамолдай шитоб билан.

Янги тонглар отмоқда,

Энг кўҳна офтоб билан.

КЎЗ ТЕГМАСИН ДЕБ

Товуснинг патлари нақадар гўзал,

Кўзларинг яшнатар – агар қарасанг.

Аммо овозини эшитган маҳал,

Мунча дағал, деган ўйга борасан.

Балки, бу жонивор яралган маҳал,

Узун патларига берилса-да зеб,

Овози атайлаб этилмиш дағал,

Товусга ҳеч қачон кўз тегмасин деб.

НАЗМ ҚИЛГАЙДИР

Гуллар ҳавас билан таъзим қилгайдир,

Қуёш, ой ҳайратда разм қилгайдир.

Юлдузлар тунлари тўймасдан боқар,

Қувончдан энтикиб, базм қилгайдир.

Шоир назар солса, унга баногоҳ,

Сочдан тирноққача назм қилгайдир.

Кўзларимга раҳмим келмоқда жуда,

Бу ҳуснни қандай ҳазм қилгайдир?

БАҲОР ВА СЕН

Баҳор билан эгизакдирсан,

Ўхшайдирсан унга нақадар.

Уни ҳар кун эслатгайдирсан,

Баҳор эса, сени эслатар.

Баҳор кириб келиши билан,

Боғлар бирдан кетади яшнаб.

Сен ёнимда бўлишинг билан,

Руҳим гуллар боғларга ўхшаб.

Қалдирғочлар, булбуллар келар,

Мовийлашар осмон тобора.

Менинг эса, юрагим кулар,

Ёнимдасан яна бир бора.

Яшил тоғлар, ўрик гуллари,

Яйратади қалбу кўзимни.

Гулгун юзинг, тоза дилларинг

Шеър қилади ҳар бир сўзимни.

Тошқин дарё, сойларга боқиб,

Жўшиб кетар сокин ҳисларим.

Бир қарашда вужудим ёқиб,

Келтирасан ялпиз исларин.

Мен англадим: сен ҳам, баҳор ҳам,

Гўзалдирсиз – ўхшашлик шундан.

Сизлар борки, келмас қайғу, ғам,

Миннатдорман ҳар ўтар кундан.

ЁЗ

Юртимга ёз келди қучоғин очиб,

Атрофга қайноқ нур, зиёлар сочиб,

Баҳор қаёққадир жўнади шошиб,

Ой бориб, омон қайт, сафардан баҳор.

Энди салқин тоғлар бағрига чорлар,

“Лаббай” деб отланар имкони борлар,

Оқшом тўйхонада янграр ёр-ёрлар,

Ёзнинг ҳам ўз гашти, қувончлари бор.

Мен яхши кўраман ёз тонгларини,

Уларнинг беғубор оқ рангларини,

Кўзимга сураман пок чангларини,

Ҳар битта лаҳзаси гўзал, бетакрор.

Осмондай тиниқдир анҳору сойлар,

Қалбларга тозалик, покликни жойлар,

Навбат-ла чўмилар кун, юлдуз, ойлар,

Арзийди кузатсанг, ухламай бедор.

Боғларда мевалар етилиб пишар,

Шохларни силкитсанг, дув этиб тушар,

Юртимни ризқу рўз, тўкинлик қучар,

Улар бор ўлкада шукрлар бисёр.

Ёзнинг таъифлари сиғмайди сўзга,

Бўй-басти оловдай ташланар кўзга,

Туганмас ҳарорат улашар бизга,

Бунда эригайдир дилдаги дард – қор.

Туроб НИЁЗ