ЖИЯН

ЖИЯН

Жиянли бўлдим, шу он

Ҳаммамиз хурсанд, шодон,

Дилда қолмади армон –

Унинг исми – Ўктамжон!

Энди тўйлар қиламиз,

Ҳаммамиз бўлиб аҳил.

Новвосларни сўямиз,

Амма бўлдим мен, ахир!

Ичига сиғмас акам,

Ўғиллик бўлдим, дея.

Жуда хурсанддир дадам,

Невара кўрдим, дея,

Елиб-югурар бувам:

Яхшимисиз, қизим, деб.

Кўзлари ёшга тўлиб,

Чевара кўрдим, дея.

АКАЖОНИМ

Акаларим жуда кўп,

Гапирсам, гап тугамас.

Лекин ҳеч қайси бири

Айтганимни тингламас.

Бирин қўлда телефон,

Бириси ўйнар футбол.

Меҳрларига зорсиз,

Хуллас, мен якка-ёлғиз.

Лекин энг кичик акам

Ҳеч нега қилмайди зор.

Боққа олиб борар ҳам

Шеърларим тинглар такрор.

Ўзи бир ёш катта-ю

Ҳамма ишга топар вақт.

Айтганимни қилар у,

Ёзган шеърим – ҳақиқат!

Шириной СУЛТОНОВА,

Қува тумани 32-мактаб

6-синф ўқувчиси