ОЙ ҚОЛАР – МЕН ОЛИБ КЕТМАГАН БОШДАЙ  

ЭЛЛИГИНЧИ ҚИШ

Эллик йил яшадим, баъзан озурда,

Баъзан дабдабаю дағдаға қилиб.

Гоҳ жимжитлик, гоҳо ғала-ғовурда

Эллик йил яшадим қанақа қилиб?!.

Эллик йил яшадим, пинҳону ошкор

Умримнинг борига барака қилиб.

Гоҳида беминнат садақага зор,

Гоҳида жонимни садақа қилиб.

Эллик йил яшадим, беғам, серташвиш,

Гоҳ катта, гоҳ кичик маърака қилиб…

Остонамда турар эллигинчи қиш,

Элликта баҳорни калака қилиб…

* * *

Ой мўралар йиртиқ этакдан,

Оппоқ тунлар гизлар айбини.

Кўнгли қолган уйдан, эркакдан,

Айби йўқдир, излар айбини.

Сир бой бериб топмади фойда,

Жимлигида қандайдир сир бор.

Аллакимга овлоқ бир жойда

Сирларини айлаган ошкор...

Кўнгли бермас кўнгил бергани,

Ой ботади кўксига тиғдай.

Тоққа чиқар ўтин тергани,

Ўтин бўлар ўттизга чиқмай.

Очлик эълон қилай деса – оч.

Кўтаролмас тўқлик лаънатин.

Меҳмон келса титкилар узоқ,

Куя босган кўрпа қаватин.

Тунда битта ўзи ётолмай,

Тентирайди дард чекмаганлар.

Ўз айбини ўзи тополмай

Итга тегар ит тегмаганлар.

* * *

Мен келдим ўзимни ўлдирган жойга,

Ой – гувоҳ, мен бунда топганман тўзим.

Раҳмат дейман мени таниган ойга,

Бироқ танимайман ўзимни ўзим.

Хаёл етаклайди қақшатиб, қақшаб,

Эгасиз ит каби эргашаман жим.

Ахир, келармидим ўзимни алдаб,

Агар ҳайдалмасам ўзимдан ўзим?..

Кетарман, қўлимдан тутмайди хаёл,

Кетарман, йўлларни кўрмайди кўзим.

Менга хотиралар келмоқда малол,

Қайтиб келолмасман ўзимга ўзим.

Қолса, осмон қолар, қолса, ер қолар,

Кўзларингда қолиб кетмасман ёшдай.

Қолса, никоҳингда битта эр қолар,

Ой қолар – мен олиб кетмаган бошдай...

ЮРАК ЎҒИРИ

Эски тегирмондай дукиллар юрак,

Ваҳмдан оқарди янчилган умр.

Бешафқат меҳрдай кечиккан кузак

Шафиқ хаёлингдан сўрайди узр.

Тор дилга сиғмагай гуноҳи азим,

Дилингда дунёлар айлар жангу жўш.

Умидлар хайлидан айро сийратинг

Боласиз ҳовлининг ялоғидай бўш.

Кун ботар сўзининг устидан чиқиб,

Кир босган ёқадай кўринар шафақ.

Fазабини сочиб, қурбини йиғиб

Йўлтўша сўрайди жонингдан рамақ.

Қоронғи осмонда ой кетар синиб,

Сен қараб турибсан кўзингни узмай.

Гуноҳимни ювган ёшларинг илиқ,

Манглайимни эса тер босар муздай.

Ёлғон уясида урчийди фасод,

Сичқоннинг инида жон сақлар кадар.

Масхара туюлар ҳар қандай нажот,

Бўғизда булғанар зардобу заҳар.

Ютоққан ваҳмнинг харобатида

Ҳирсини қондирар Меҳр, Адоват.

Қолмасанг қайғунинг касофатига,

Кулгунинг зўридан сингай таҳорат.

Сочларинг рангидай тунлар – мунофиқ,

Қайғунинг кўзидай ҳислар – мустаманд.

Ишқнинг манглайига битилган ёзиқ,

Ишқнинг мозорида ўқилар баланд.

Музлаган кўнгилни овутар томуғ,

Кўнгилни дунёдан совутар оғуш.

Тунлар – сен дуч келган хатардай ёвуқ,

Кунлар – сен кутмаган хабардай нохуш.

Ахир, адо қилдинг кунларни санаб,

Қирқ йиллик қувончинг кетмайди тўзиб.

Кифтингдан тушмайди сарғайган ғазаб,

Кўнгилни кўтариб, терлади кўзинг.

Кўргулик ўшадир, саҳфалар бўлак,

Қисмат китобининг бетлари юмуқ.

Ҳозирча, ярадор юрагинг – гўдак,

Ҳозирча, беғубор кўз ёшинг – улуғ.

АБДУЛҚОДИР ҒИЛОНИЙ ЗИКРИ

Бир кеча Ҳазрати Рисолатпаноҳ

Тушларида аён бўлмиш бир тилсим.

Тўққиз чироқ ёғду таратиб ногоҳ,

Бир чироқ нурига сингиб кетмиш жим…

Маҳбублар ёритар дорилбақони,

Кўнгил аҳлига хос бу жалолу жоҳ.

Қиёмат кунида маҳмуд мақоми

Мажзублар руҳига бўлгай қароргоҳ.

Риёзат ўтида ёниб кетгай нафс

Кўнганда шайтоннинг васвасасига.

Оллоҳ даргоҳига етиб борди арз

Ошиқлик, маъшуқлик мартабасида.

Меърож туни етти қават кўкдан сўнг

Арш ёвуқ келганда теппаларида,

Султон-ул анбиё оёқларининг

Изи қолди Ҳазрат елкаларида.

Эранларга шайтон сиёғи аён,

Йўлдан оздиргайдир хосу авомни.

Fавсул Аъзам дерлар, ўшадир шайтон,

Ҳалол қилдим деса барча ҳаромни.

Ҳар куни ибодат фарзини Ҳазрат

Бир оёқда адо этгач бесабр,

Нидо келди: “Айтгил, қадамим абад

Барча авлиёлар гарданигадир...”.

Истакдан мосуво иймон пирлари,

Оғиб кетолмагай ризо, ваҳмига.

Шукр эшигидай олам сирлари

Очилгайдир фақат кўнгил аҳлига.

Дунёвий ишқ аҳли нафс балосига

Чора тополмади минг йил йўл босиб.

Юрак қавмидай дард ақрабосига

Таслим мартабаси бўлди муносиб

Ё ориф айлаган, ё телба қилган

Фано мақомига элтувчи роҳлар.

Дунёнинг ишига машғуллик билан

Дунёдан фориғдир валиюллоҳлар.

Ҳеч қачон сиғмагай воҳидлик завқи,

Вужуднинг омонат кошонасига.

Илондай пўст ташлаб худонинг халқи

Бош қўяр қурбининг остонасига.

Очса мушоҳада осмони бағир,

Машаққат, қийноқлар роҳат бағишлар.

Ўзидан Оллоҳни сўрамас тақир,

Оллоҳдан ўзини сўрар дарвишлар.

Рамазон ойида руҳоний гўдак

Саҳардан шомгача эммас онасин.

Оллоҳнинг чинакам ошиқларига

Шоёндир фақирлик хилватхонаси.

Тазарру қўлида жон берган гуноҳ

Бошин эгиб турар тирик тавбамга.

Дунёдаги барча хос валиюллоҳ

Иқтидо қилмоқда Fавсул Аъзамга…

ҚИШЛОҚҚА ОРАЛАГАН БЎРИ

Қўл етмас орзунинг этакларига,

Япалоққа етар ёмоннинг зўри.

Эзгуликнинг содда эртакларига

Бўкиб кетган суллоҳ ёлғонлар – бўри!

Қудратли қопқондай қўйиб юбормас,

Мудроқ юрагини чирмаган тўри.

Ўзига ўзи хон, ўзи бек, сармаст,

Келиб-кетаётган замонлар – бўри!

Рамазон ойида очар оғзини,

Муҳтожликнинг хом ғишт қаланган гўри.

Зардоб тўлган сабру бардош қорнини

Ёриб кетган ёвуз армонлар – бўри!

Иззати топталган нафс кайҳонида

Ловиллаб ёнганда ғаразнинг қўри.

Замонага боқиб, дил яйловида

Қутурган ит боққан чўпонлар – бўри!

Юраклар тутундан кетар қорайиб,

Қурум босиб кетса қалбдаги мўри.

Ишонч қуйруғига боқар олайиб,

Ич-этини еган гумонлар – бўри!

Қўрқувдан титрайди юракдаги ер,

Одам қуригандай қурийди шўри.

Нафасин ичига ютган хонашер,

Майдондаги ғариб қуёнлар – бўри!

Ўйлаб босилмаган ҳар нечук қадам,

Бўрибосар итдай – шайтонга чўри.

Бошин эгиб турган илонлар – одам,

Бош кўтариб юрган инсонлар – бўри!..

Одил ИКРОМ