АЛДОҚЧИ ИСМЛАР
Олимбой эркак эканини кўрсатиб қўйиш учун хотинини жазолашнинг антиқа усулини қўллади. Унинг уяли телефонини олиб қўйди.
Уяли телефон жиринглади. Олимбой бундоқ қараса, хотинининг Ҳалимахон исмли дугонаси экан. Ҳалимахон у билан соатлаб гаплашади. Демак, улар сирдош дугона. Унга маслаҳат беришини илтимос қилса-чи?! Йўқ демаса керак, албатта. Шу боис телефоннинг кўк тугмачасини босди.
– Ҳалимахон, кечирасиз, куттириб қўймадимми? – дея Олимбой эндигина гап бошлаган эди, нариги томондан эшитилган эркакмонанд товуш уни ҳушёр торттирди.
– Мен... Ҳалимжон бўламан. Сиз Гўзалхоннинг кимлари бўласиз?!
Олимбой бир қалқиб тушди. Чунки у Гўзалхон кимлигини билмасди? Адашиб тушдими, деган хаёлга ҳам борди. Бироқ рафиқаси Ҳалимахон дугонам бор, деган эди. Қолаверса, соткасига айнан “Ҳалима” деб ёзиб қўйилган. У таваккал қилиб:
– Гўзалхоннинг тоғаси бўламан, – деди.
– Жиянингизга айтиб қўйинг, калака қилишни бас қилсинлар.
– Тўрт кундан бери учрашамиз, деган жойга бораман, келмайди. Турмушга чиқмоқчи бўлмаса айтсин, бошқасини топаман.
– Йўқ, албатта. Аммо умидвор қилган эди.
– Қандай қилиб? – Олимбойнинг кўзлари косасидан чиққудек бўлди.
– Ҳар куни уч-тўрт марта телефонлашиб турамиз. Унга ёқмасам, ўчириб қўярди ёки бўралатиб сўкарди. Гўзалхон эса, соатлаб гаплашади. Ҳатто келгуси ҳаётимиз ҳақида ширин хаёллар сурардик, у жим эшитарди.
– Жияним ўзи шунақа. Кўпчиликни тушириб юрибди. Хафа бўлманг. Яқинда тўйи бўлади.
Ҳалим бироз жим қолди. Сўнг йиғлагудек бўлиб:
– Айтиб қўйинг, бахтли бўлсин. Бошқа йигитларни алдамасин, – деди.
Олимбой асабийлашиб, сўкиниб қўйди. Кейин телефондаги рақамларни бирма-бир кўздан кечирди. Бир гал қиқирлашаётгани устидан чиққан эди. Ўшанда рафиқаси бу Назира дугонам, деб гапни қисқа қилганди. Олимбой Назиранинг рақамини қийналмай топди. Рақамларни терди. Нариги томондан яна бир ўспириннинг овози келди.
– Шоирахон, биз ғарибларни ҳам йўқлаб қоларкансиз-да!
– Тушунмадим... Қанақа Шоира? – Олимбой ростакамига ўшқириб юборди.
– Шоиранинг рақамидан чиқдингиз-да, шунга?!
Олимбой бўшашиб қолди. Рафиқасини эса ҳақоратлади, албатта, ичида. Аммо йигитчанинг кимлигини ва манзилини билмоқчи бўлиб:
– Яхши йигит, ўзингиз ким бўласиз? – деб сўради.
– Нималар деяпсиз? Ҳали юқори синфда ўқийман.
– Овозинг дўриғлигидан катта кишисан, деб ўйлабман.
– Қизингиз ҳам шундай ўйлагандир-да.
– Учрашувга таклиф қилганимда кўнган эдилар.
– Қизингизни билмадим-ку, мен эса чиқмадим.
– Нега аҳмоқлик қиларканман? Бир ками онам тенги аёл билан қўлтиқлашиб юрувим қолувди?! Аввало, бу сўзларим учун сиздан кечирим сўрайман.
– Унчалик эмасдир-ов, – деди Олимбой нозик жойини “ушлагандай” бўлиб.
– Билмасам. Аммо-лекин овози жувонникига ўхшарди.
– Шунақа экан, қизимнинг телефон рақамини ўчириб ташла. Мен ҳам ўчираман...
Олимбой бирдан “дод”, деб юборди. Қўшни хонадаги ҳамкасблари “тинчликмикан”, деган ўй-хаёл билан унинг хонасига бош суқишди. Олимбойнинг аҳволи ёмонлашаётганини кўриб, уларнинг бири тез тиббий ёрдамга қўнғироқ қилди. Бошқалари эса унинг атрофини ўраб олишди...