Fiona Gobl. Aytilmagan tuyg‘ular (hikoya)
Кирилл ёзувидаги матн пастроқда
Piter ayolni darrov tanidi, u shundoqqina yonginasida turardi. Ko‘rgan zahoti qadamini tezlatdi, undan uzoqlasha boshladi. Ammo bir-ikki odimdan so‘ng beixtiyor ortiga o‘girildi, ayolga zimdan tikildi. Avvaliga ayol uni payqamadi. U do‘kon peshtaxtasidagi buyumlarni kuzatish bilan ovora edi. Piter ayolga yaqinlashdi va salomlashish uchun qo‘lini uzatdi.
- Salom, Amanda,- deya gap boshladi u muloyim ohangda.
Piterning to‘g‘ri ish qilayotganiga ishonchi komil edi. Ha, u to‘g‘ri yo‘l tutayapti. O‘tgan shuncha yillar davomida Piter ayol bilan bog‘liq shirin xotiralar ichra yashadi: xoh bekatda bo‘lsin, xoh katta bayram ziyofatlarida bo‘lsin, har bir uchrashuv, har bir lahza uning xotirasida muhrlanib qolgan.
- Piter!- ayolning og‘zidan ismini eshitgach, uning yuragi tez-tez ura boshlaganini sezdi.
Ayol ham uni ko‘rishi bilan o‘sha ularni ilk bor uchrashtirgan iliq yoz oqshomlarini yodga oldi… O‘sha payt ikkisi ham 18 yosh edilar. Bepayon Klavenden daryosi sohili bo‘ylab sayr qilarkanlar, Piter boshini qizning ko‘ksiga qo‘ygancha usiz bir zum ham yashay olmasligini aytgandi.
- Meni taniganingdan hayratdaman,-dedi Piter ayolning qo‘lidan tutib
- Nahotki? –ayol mayin jilmaydi. Axir, uni qanday tanimasin? Shuncha yildan buyon xayolidan ketmagan bo‘lsa! – Bu yerga butunlay qaytmagandirsan, to‘g‘rimi?
- Ha, haliyam Londonda yashayapman.
Amanda Piterga zimdan tikildi. Deyarli o‘zgarmabdi. Sochlari o‘sha-o‘sha. Faqat yelkalari biroz kengaygan va yuzi ham sal to‘lishgandi.
-Dafn marosimiga kelgandim, -davom etdi Piter,- otam… yurak xurujidan…
Amanda Piterning otasi haqida aytganlarini esladi: yigit 18 ga to‘lguncha otasi uni tinmay kaltaklardi.
-Rahmat, -dedi Piter otasiga nisbatan hech qanday tuyg‘uni his qilmasa ham.
U faqat onasiga achinardi. Sho‘rlik, otasi tufayli ro‘shnolik ko‘rmadi.
-O‘ylashimcha, sen ham bu yerda yashamayapsan? –so‘radi Piter.
-Ha, men ham Londondaman. Ertaga singlimning to‘yi, shuning uchun kelgandim.
- Juda yaxshi, tabriklayman.- Piter 12 yoshli do‘mboqqina qizni esladi. – Ota-onang yaxshimi?
- Yo‘q, shunchaki aylanib yurgandim.
- Unday bo‘lsa, qahvaxonaga kirsak nima deysan?
Ular Gabi qahvaxonasi tomon yo‘l oldilar. Ilgari bu yerda ikki soatlab o‘tirib suhbat qurishar, kulishar, bir-birini qo‘lidan tutgancha kelajak orzulari haqida to‘lib-toshib so‘zlashardi.
-Shunday qilib, Piter, xalqaro muxbir bo‘ldingmi? - so‘radi ayol yigitning sayohat qilmoqchi bo‘lgan yerlari – Hindiston, Marokko, Avstraliya davlatlari haqida eslarkan.
- Unchalikmas, xoh ishon, xoh ishonma, men hozir sudyaman.
- Ha, -aldadi Piter, -Sen-chi, o‘zing istaganingdek mashhur rassom bo‘ldingmi?
Piter uning chizgan suratlarini esladi. Yigit 20 yoshga to‘lganda, Amanda o‘zining suratini chizib unga tuhfa etgandi. Piter suratni haligacha asrab-avaylardi.
- Yo‘q, -ayol jilmayishga urindi. U bergan suratim haliyam turibdimikin, deya o‘ylardi. O‘zining esa rasm chizishni tashlaganiga ancha bo‘ldi. Piter ayolning sochlariga nazar tashladi, bir-ikki oq tushibdi. Ammo baribir u go‘zal edi.
- Nima bilan shug‘ullanayapsan, sir bo‘lmasa?
- Deyarli hech nima bilan. Unchalik ko‘p narsaga erishganim yo‘q.
- Demak chizishni to‘xtatgansan?
- Faqat eshik va romlarni bo‘yayman, -kuldi ayol.
Piter jilmaydi. Amanda u bilan kollejni bitirgan yillari ko‘cha o‘rindiqlarida o‘tirib rasm chizganliklarini esladi. Yigit uning suratlarini soatlab tomosha qilardi.
- Londonning qayeridasan? –so‘radi ayol.
- Janubiy qismida. Ijaraga uy olganman.
Ayolning yodiga tunov kuni yotog‘ining tagidan topib olgan maktublar tushdi. Piterning maktublari. Qayta-qayta o‘qib chiqdi o‘shanda.
- Oh, Piter! Men o‘sha kuni nega ketib qolganimni tushunmayman.
Piter o‘sha oqshomni esladi. Qiz doimiy uchrashuv joyi- o‘zlarining o‘rindiqlariga kelmadi.
- Biz yosh edik. Bu yoshlikka xos odat,- derdi Piter aytayotganlariga o‘zi ham ishonmay. U qizning uyiga yuborgan xatlarini esladi, Amandani qaytarishga urinardi. Piter o‘shanda hayotida Amandaga o‘xshagan qizni hech qachon uchratmasligini bilgandi.
- Sen haqsan, Piter. Men endi boray…
- Tezda-ya? Bugun bo‘shsan, deb o‘ylovdim.
- Ha-ya,- ayol ko‘z yoshlarini yashirishga urindi.- Onamga to‘y taraddudlarida yordam berishim kerak.
- Tushunarli. Balki telefon raqamimni olarsan.
Piter unga raqamini yozib berdi. Amanda qog‘ozchani sumkasiga solib qo‘ydi.
Yillar o‘tdi. Amanda tez-tez raqam yo‘qolib qolmadimikin, deya sumkasini ochib, qog‘ozchani tekshirib qo‘yardi.
Ingliz tilidan Nodirabegim Ibrohimova tarjimasi
Фиона Гобл. Айтилмаган туйғулар(ҳикоя)
Питер аёлни дарров таниди, у шундоққина ёнгинасида турарди. Кўрган заҳоти қадамини тезлатди, ундан узоқлаша бошлади. Аммо бир-икки одимдан сўнг беихтиёр ортига ўгирилди, аёлга зимдан тикилди. Аввалига аёл уни пайқамади. У дўкон пештахтасидаги буюмларни кузатиш билан овора эди. Питер аёлга яқинлашди ва саломлашиш учун қўлини узатди.
- Салом, Аманда,- дея гап бошлади у мулойим оҳангда.
Питернинг тўғри иш қилаётганига ишончи комил эди. Ҳа, у тўғри йўл тутаяпти. Ўтган шунча йиллар давомида Питер аёл билан боғлиқ ширин хотиралар ичра яшади: хоҳ бекатда бўлсин, хоҳ катта байрам зиёфатларида бўлсин, ҳар бир учрашув, ҳар бир лаҳза унинг хотирасида муҳрланиб қолган.
- Питер!- аёлнинг оғзидан исмини эшитгач, унинг юраги тез-тез ура бошлаганини сезди.
Аёл ҳам уни кўриши билан ўша уларни илк бор учраштирган илиқ ёз оқшомларини ёдга олди… Ўша пайт иккиси ҳам 18 ёш эдилар. Бепаён Клавенден дарёси соҳили бўйлаб сайр қиларканлар, Питер бошини қизнинг кўксига қўйганча усиз бир зум ҳам яшай олмаслигини айтганди.
- Мени таниганингдан ҳайратдаман,-деди Питер аёлнинг қўлидан тутиб
- Наҳотки? –аёл майин жилмайди. Ахир, уни қандай танимасин? Шунча йилдан буён хаёлидан кетмаган бўлса! –Бу ерга бутунлай қайтмагандирсан, тўғрими?
- Ҳа, ҳалиям Лондонда яшаяпман.
Аманда Питерга зимдан тикилди. Деярли ўзгармабди. Сочлари ўша-ўша. Фақат елкалари бироз кенгайган ва юзи ҳам сал тўлишганди.
- Дафн маросимига келгандим, -давом этди Питер,- отам… юрак хуружидан…
Аманда Питернинг отаси ҳақида айтганларини эслади: йигит 18 га тўлгунча отаси уни тинмай калтакларди.
- Раҳмат, -деди Питер отасига нисбатан ҳеч қандай туйғуни ҳис қилмаса ҳам. У фақат онасига ачинарди. Шўрлик, отаси туфайли рўшнолик кўрмади.
- Ўйлашимча, сен ҳам бу ерда яшамаяпсан? –сўради Питер.
- Ҳа, мен ҳам Лондондаман. Эртага синглимнинг тўйи, шунинг учун келгандим.
- Жуда яхши, табриклайман.- Питер 12 ёшли дўмбоққина қизни эслади. – Ота-онанг яхшими?
- Йўқ, шунчаки айланиб юргандим.
- Ундай бўлса, қаҳвахонага кирсак нима дейсан?
Улар Габи қаҳвахонаси томон йўл олдилар. Илгари бу ерда икки соатлаб ўтириб суҳбат қуришар, кулишар, бир-бирини қўлидан тутганча келажак орзулари ҳақида тўлиб-тошиб сўзлашарди.
- Шундай қилиб, Питер, халқаро мухбир бўлдингми? - сўради аёл йигитнинг саёҳат қилмоқчи бўлган ерлари – Ҳиндистон, Марокко, Австралия давлатлари ҳақида эсларкан.
- Унчаликмас, хоҳ ишон, хоҳ ишонма, мен ҳозир судьяман.
- Ҳа, -алдади Питер, -Сен-чи, ўзинг истаганингдек машҳур рассом бўлдингми?
Питер унинг чизган суратларини эслади. Йигит 20 ёшга тўлганда, Аманда ўзининг суратини чизиб унга туҳфа этганди. Питер суратни ҳалигача асраб-авайларди.
- Йўқ, -аёл жилмайишга уринди. У берган суратим ҳалиям турибдимикин, дея ўйларди. Ўзининг эса расм чизишни ташлаганига анча бўлди. Питер аёлнинг сочларига назар ташлади, бир-икки оқ тушибди. Аммо барибир у гўзал эди.
- Нима билан шуғулланаяпсан, сир бўлмаса?
- Деярли ҳеч нима билан. Унчалик кўп нарсага эришганим йўқ.
- Фақат эшик ва ромларни бўяйман, -кулди аёл.
Питер жилмайди. Аманда у билан коллежни битирган йиллари кўча ўриндиқларида ўтириб расм чизганликларини эслади. Йигит унинг суратларини соатлаб томоша қиларди.
- Лондоннинг қаеридасан? –сўради аёл.
- Жанубий қисмида. Ижарага уй олганман.
Аёлнинг ёдига тунов куни ётоғининг тагидан топиб олган мактублар тушди. Питернинг мактублари. Қайта-қайта ўқиб чиқди ўшанда.
- Оҳ, Питер! Мен ўша куни нега кетиб қолганимни тушунмайман.
Питер ўша оқшомни эслади. Қиз доимий учрашув жойи- ўзларининг ўриндиқларига келмади.
-Биз ёш эдик. Бу ёшликка хос одат,- дерди Питер айтаётганларига ўзи ҳам ишонмай. У қизнинг уйига юборган хатларини эслади, Амандани қайтаришга уринарди. Питер ўшанда ҳаётида Амандага ўхшаган қизни ҳеч қачон учратмаслигини билганди.
- Сен ҳақсан, Питер. Мен энди борай…
- Тезда-я? Бугун бўшсан, деб ўйловдим.
- Ҳа-я,- аёл кўз ёшларини яширишга уринди.- Онамга тўй тараддудларида ёрдам беришим керак.
- Тушунарли. Балки телефон рақамимни оларсан.
Питер унга рақамини ёзиб берди. Аманда қоғозчани сумкасига солиб қўйди.
Йиллар ўтди. Аманда тез-тез рақам йўқолиб қолмадимикин, дея сумкасини очиб, қоғозчани текшириб қўярди.