گوسفند زنده حیوانی نشخوار کننده

گوسفندان پستانداران علف خوار هستند. بیشتر نژادها ترجیح می دهند که از چمنزارها و گیاهان زراعی کوتاه کوتاه چرا بگیرند و از اجزای چوبی بلندتر گیاهانی که بزها به راحتی مصرف می کنند خودداری کنند. گوسفندان و بزها از لب و زبان خود برای انتخاب قسمتهایی از گیاه که هضم آسان تر و یا از نظر تغذیه ای بالاتر هستند استفاده می کنند. گوسفندها ، در مراتع یکفرهنگی که اکثر بزها وضعیت خوبی ندارند ، به خوبی چرا می کنند.

سیستم نشخوار کننده گوسفند
مانند همه نشخوارکنندگان ، گوسفندها دارای سیستم هضم پیچیده ای هستند که از چهار محفظه تشکیل شده است و به آنها امکان تجزیه سلولز از ساقه ، برگ و پوست دانه ها را به کربوهیدرات های ساده تر می دهد. هنگام چریدن گوسفندان ، گیاهان را به توده ای به نام بولوس جویده و سپس از طریق مشبک به شکمبه منتقل می کنند. شکمبه اندامی 19 تا 38 لیتری (5 تا 10 گالن) است که در آن خوراک تخمیر می شود. ارگانیسم های تخمیر کننده شامل باکتری ها ، قارچ ها و پروتوزوئاها هستند. (موجودات مهم دیگر شکمبه شامل برخی از آرکیاها هستند که از دی اکسید کربن متان تولید می کنند. ) بولوس بصورت دوره ای دوباره به دهان برگشته و برای جویدن و ترشح بزاق بیشتر به دهان برگردانده می شود. پس از تخمیر در شکمبه ، خوراک به شبکه و omasum منتقل می شود. خوراک های خاص مانند غلات ممکن است به طور کلی شکمبه را دور بزنند. بعد از سه محفظه اول ، مواد غذایی قبل از پردازش توسط روده ها برای هضم نهایی به داخل شیردان حرکت می کنند. شیردان تنها یکی از چهار اتاق مشابه معده انسان است و گاهی اوقات "معده واقعی" نامیده می شود.

خوراک اصلی دیگر گوسفندان غیر از علوفه ، یونجه است که غالباً در ماههای زمستان است. توانایی رشد فقط در مراتع (حتی بدون یونجه) در نژاد متفاوت است ، اما همه گوسفندان می توانند با این رژیم زنده بمانند. همچنین در برخی از رژیم های غذایی گوسفندها مواد معدنی وجود دارد ، یا در مخلوط کمیاب یا در لیس. خوراک تهیه شده برای گوسفندان باید به طور خاص فرموله شود ، زیرا بیشتر گاوها ، مرغ ، خوک و حتی برخی خوراک های بز دارای مقادیری مس هستند که برای گوسفندان کشنده است. همین خطر در مورد مکمل های معدنی مانند لیسیدن نمک نیز وجود دارد