Bir odam yashagan ekan. Hamma kabi u ham mo’jizadan umidvor bo’lib yurgan ekan, bir kuni mo’jiza ro’y beribdi: ishga ketayotganida uni kimdir chaqiribdi. U orqaga qarabdi va haqiqiy sehrgarni ko’rib qolibdi.

Ustoz maqsadga erishish uchun uni to’g’ri tasavvur qilib, keyin zarur bo’lmagan barcha narsalardan voz kechish kerak, deb tez-tez aytib turardi. Shogird ustozining bu so’zlarini juda yaxshi eslab qolgan edi, ammo nima zarur, nima zarur emasligining farqiga qanday borish mumkinligini hech tushuna olmas edi.Ustozi buni hayotning o’zi o’rgatadi deb qo’ya qolardi-da, hech batafsil tushuntirmas edi. Bir kuni ustoz-u shogird tog’larda sayr qilib yurgan edilar.To’satdan ularning yo’lida g’azablangan yo’lbars paydo bo’lib qolibdi. Ustoz hotirjamlik bilan yo’ldan chetga o’tdi, yo’lbars esa shogirdning orqasida quvib ketibdi.Yirtqichdan qochayotib shogird o’z qilichini va muqaddas tumorlarini tashlab yuboribdi,tikanzorlar, butalar oralab...

Mikelanjelo marmar sotiladigan bozor bo’ylab yurgan edi. U chiroyli bir toshni ko’rib shu tosh to’g’risida so’radi. Egasi shunday javob berdi:

Aprel oyining kunlaridan biridagi sovuqqina tongda Vashington Metro stansiyalaridan birida skripka uchun futlyar ko’targan bir odam paydo bo’ldi. U shoshilmay devor oldida joylashdi, cholg’u asbobini chiqardi, oyog’iga oldiga ochiq futlyarni qo’ydi va kuy chalishni boshladi.

Avraam Linkoln, oddiy bir etikdo’zning o’g’li Amerika Qo’shma Shtatlarining prezidenti bo’lib qoldi.

Shunday kun keladiki, o‘g‘lim sen dadang bilan juda-judafaxrlanib yurasan, - bu so‘zlarni aytar ekan, onam qarshimdaqo‘llarini qovushtirib, jilmayib turar edi.

Salqin saharlarda, bodom gulida,

Islom dini - muqaddas din. Insonni eng mukarram zot deb ulug'lovchi, begunoh qon to'kishni qoralovchi din.

Qora qog'oz qancha yuvgan bilan oq bo'lmaydi.Qora qog'ozni qora qilish uchun bir chiziq tortish kifoya.