
The Armistice of Mudros and Its Consequences

1918 թվականի առաջին կիսամյակը Լեռնային Ղարաբաղի համար համեմատական խաղաղության ժամանակաշրջան էր, չնայած այն բանին, որ Անդրկովկասի բազմաթիվ այլ շրջաններում արդեն բռնկվել էր միջէթնիկ պատերազմ։ Այս ընթացքում Ղարաբաղի հայերն ու ադրբեջանցիները ապրում էին մի տեսակ հրադադարի պայմաններում՝ պահպանելով կայունությունը տարածաշրջանում, չնայած Կովկասի այլ հատվածներում տեղի ունեցող լուրջ քաղաքական և սոցիալական ցնցումներին։

The first half of 1918 was a period of relative peace for Nagorno-Karabakh, despite the fact that interethnic war had already begun in many other regions of the South Caucasus. During this time, Armenians and Azerbaijanis in Karabakh lived under a sort of truce, maintaining stability in the region despite significant political and social upheavals occurring elsewhere in the Caucasus.

Первая половина 1918 года для Нагорного Карабаха стала временем относительного мира, несмотря на то что во многих других районах Закавказья уже шла межнациональная война. В это время армяне и азербайджанцы Карабаха жили в условиях своего рода перемирия, сохраняя стабильность в регионе, несмотря на значительные политические и социальные потрясения, происходившие в других частях Кавказа.

1918 թվականի ամռանը հակամարտությունները վերածվեցին զինված բախումների։ Հուլիսին գեներալ Անդրանիկը հայկական կամավորական ջոկատով և Օսմանյան կայսրությունից վտարված հազարավոր փախստականներով ժամանեց տարածաշրջան։ Նրա գալուստը ուղեկցվեց մահմեդական գյուղերի դեմ ուժային գործողություններով, ինչը բողոքի ալիք բարձրացրեց թուրք գեներալ Խալիլ փաշայի կողմից և գրավեց միջազգային ուշադրություն։

By the summer of 1918, the conflicts had escalated into armed clashes. In July, General Andranik arrived in the region with a detachment of Armenian volunteers and thousands of refugees expelled from the Ottoman Empire. His arrival was accompanied by military operations against Muslim villages, which provoked protests from the Turkish General Halil Pasha and subsequently drew international attention.